160 ถกเถียงวัฒนธรรม
และความเป็ นไทยควบคู่กันไป ซึ่งแสดงออกผ่านสัญลักษณ์วัฒนธรรมในรูปลักษณ์
ต่างๆ เช่น ภาษา และการแต่งกาย ชาวบ้านม่วงธ�ำรงอัตลักษณ์มอญได้โดย
ผ่ านการเรียนรู้ในพิธีกรรมต่างๆ เช่น การเลี้ยงผี และพิธีร�ำผี เป็นต้น แต่โอชิมา
ได้ตั้งข้อสังเกตด้วยว่ามีความหลากหลายในเรื่องการทับซ้อนของอัตลักษณ์ชาติพันธุ์
เช่น กลุ่มคนรุ่นหลังเริ่มจะมีจิตส�ำนึกของความเป็นไทยมากกว่าความเป็ นมอญ
ด้วยอิทธิพลของการศึกษาทางไทยและสื่อโทรทัศน์
ส่วน จริยาพร รัศมี แพทย์ (2544) มองเห็ นว่ามอญบางกระดี่ได้ธ�ำรง
อั ตลักษณ์ชาติพันธุ์ผ่านประเพณีและความเชื่อโดยอาศัยสัญลั กษณ์ส�ำคัญคือ
การแต่งกายแบบมอญไปวัด มีการสวดแบบมอญ และในขณะเดียวกันก็ยังคงรั กษา
ความเชื่อและการถือปฏิบัติเกี่ยวกับผีบรรพบุรุ ษซึ่ งเชื่อว่าเป็นลักษณ์ส�ำคัญของ
การเป็นมอญรวมทั้งรักษาประเพณีสงกรานต์แบบมอญซึ่งสามารถรวมพลังมอญ
จากต่างชุมชนผ่านการด�ำเนินการสมาคมไทย-รามัญ
งานวิ จัยเกี่ยวกับ “โพล่ง” หรือ กะเหรี่ ยงโปว์ในภาคกลางที่เกี่ยวกับ
อัตลักษณ์ชาติพันธุ์ในบริบทของรัฐมีไม่มากนัก ไม่เหมือนงานศึกษาในภาคเหนือ
ที่ให้ความสนใจในเรื่องนี้ ที่พอมีอยู่บ้างก็ไม่ถึงกับโดยตรงนักคือ งานของขวัญชี วัน
บัวแดง (2546) ที่ ศึกษากะเหรี่ยงทั้งในภาคเหนือและภาคกลางครอบคลุมพื้นที่
ในประเทศไทยและพม่า ซึ่งพยายามแสดงให้เห็นว่าการที่กะเหรี่ยงเปลี่ยนศาสนา
ไปนับถือศาสนาคริสต์มีอิทธิพลต่อพัฒนาการอัตลักษณ์ของกะเหรี่ยง และท�ำให้
กะเหรี่ยงคริสต์อาจมีความขัดแย้งระหว่างอั ตลักษณ์ทางศาสนาและชาติพันธุ์
งานส่ วนใหญ่เกี่ ยวกับ “จีน” มั กเป็นการศึกษาชุ มชนในกรุงเทพฯ หรือ
ไม่เจาะจงว่าเป็นที่ใด ท� ำให้ไม่มีข้อมูลเพียงพอที่จะน�ำมาวิเคราะห์ อย่างไรก็ตาม
มีงานอยู่ 2 งาน เกี่ยวกับการธ�ำรงอั ตลักษณ์ชาติพันธุ์ของชุมชนจีนในจังหวัด
ภาคกลาง คือ งานหนึ่งศึกษาชุมชนอ้อมใหญ่ จ.นครปฐม ส่วนอี กงานศึกษา
ที่ชุมชนเมื อง จ.นครปฐม ซึ่งให้ข้อมูลที่น่าสนใจพอสมควรเกี่ยวกั บการธ�ำรง
อั ตลักษณ์ชาติพันธุ์ของคนจีน