งานวิจัยวัฒนธรรมภาคกลาง 163
ตั้งถิ่นฐานในภาคกลาง แต่ความรู้ที่เกี่ยวกั บกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ (โดยไม่นับจีน และ
มุสลิม รวมทั้งชวา จาม และมลายู ซึ่งอยู่ในกรุงเทพฯ เป็นส่วนใหญ่) จะเข้มข้น
ไม่เท่ากัน กลุ่มชาติพันธุ์ที่ได้รับความสนใจมากมี 4 กลุ่มใหญ่ๆ คือ มอญ กะเหรี่ยง
(เน้น “โพล่ง”) ลาวพวน และลาวโซ่ง ส่วนกลุ่มอื่นๆ เช่น ลาวครั่ง ลาวตี้ ลาวแง้ว
และอื่นๆ ได้รับความสนใจน้อยมาก ซึ่งทั้งนี้อาจจะเป็นเพราะปริมาณประชากรและ
การกระจายตัวของกลุ่มชาติพันธุ์ที่แตกต่างกัน ท�ำให้นักวิจัยมองเห็นความน่าสนใจ
ของกลุ่มบางกลุ่ มมากกว่ากลุ ่มอื่นๆ แต่หากพิจารณาจากเหตุผลของนั กวิจัย
ที่ท�ำการศึกษา กลุ่มที่ได้รับความสนใจมักมีลักษณะพิเศษทางวัฒนธรรมที่ดึงดูด
ความสนใจ เช่น ประเพณีสงกรานต์ พิธีร�ำผี (มอญ) พิธีเสนเรือน (ลาวโซ่ง)
พิธีท�ำบุญก�ำฟ้า (ลาวพวน) และการท�ำไร่หมุนเวี ยนและการอนุรักษ์ป่า (กะเหรี่ยง)
เป็นต้น เหตุ ผลส่ วนใหญ่ในการเลือกศึกษากลุ่มชาติพั นธุ์ เหล่านี้มิใช่เพื่อการ
ตอบค�ำถามประเด็ นทางทฤษฎี แต่ เป็ นความสนใจของผู้วิจัยในประเด็นเรื่ อง
เอกลักษณ์วั ฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์มากกว่า หากพิจารณาในแง่ความครอบคลุม
กลุ่มชาติ พันธุ ์แล้ว นั บว่าครอบคลุมเกือบทั้งหมด แต่ในทัศนะของผู้เขียนแล้ว
ดูว่าน่าจะมีการศึกษา “ญ้ อ” “ไทยเบิ้ง” “ลาวตี้” “ลาวเวียง” และ “ลาวแง้ว” เพิ่มเติม
เพราะยังมีงานวิ จัยอยู่น้อยมาก แต่ จะน่าสนใจในประเด็นทางชาติพันธุ์หรือไม่ เป็น
เรื่องที่ต้องพิ จารณากันต่อไป
นอกจากนี้เราอาจจะต้ องพิจารณาในประเด็นเรื่องพื้นที่ด้ วย เช่น เราอาจ
ขยายไปศึกษาชุมชนชาติพันธุ์ ที่ต่างท้องถิ่นกัน เพื่อได้ให้ภาพเปรี ยบเทียบหรือ
หากมองพื้นที่เป็นจังหวัดผู้เขียนเห็นว่าไม่มีงานวิจัยกลุ่มชาติพันธุ์ในจังหวัดอยุธยา
อ่างทอง สระบุรี ชัยนาท ระยอง และประจวบคีรีขันธ์ ซึ่งน่าที่จะมีการส�ำรวจว่ามี
กลุ่มชาติพันธุ์บ้างหรือไม่ และจะน่าสนใจศึกษาหรือไม่ จากประสบการณ์ผู้เขียน
น่าจะมีกลุ่มชาติพันธุ์อยู่บ้างในจังหวัดสระบุรี เช่น “ยวน” ใน อ.เสาไห้ เป็นต้น
อย่างไรก็ตามผู้ เขียนเห็นว่าที่ยังมีปัญหาค่อนข้างมาก ก็คือแนวทางการวิจัย
หรือวิธี วิ ทยาทั้งในเชิงชาติ พันธุ ์และวัฒนธรรมที่ ยังไม่ส่งเสริ มหรือเกื้อหนุ น
การเจาะลึกประเด็นวิจัย การเก็บข้อมูล และการตีความข้อมูล ในการศึกษา