งานวิจัยวัฒนธรรมภาคกลาง 145
ของผู้น�ำทางศาสนาและการเมืองของ “โพล่ง” คือการเป็นผู้ยึ ดมั่นในศีลธรรมและ
บุญกุ ศล และมักเป็นผู้อาวุโสมีความรอบรู้เป็นที่ นับถื อของคนอื่นๆ เมื่อระบบ
ผู้น�ำทางการ เช่นผู้ใหญ่บ้านหรื ออบต. เข้าไปสู่ชุมชน “โพล่ง” ในหลายกรณีท�ำให้
เกิดความขัดแย้งกั บผู้น�ำดั้งเดิม
งานวิจัยที่อยู่ในช่วงเวลาดังกล่ าวได้สะท้อนภาพความเชื่อของโพล่งใน
4 ลักษณะ คือ
1. มีความเชื่อเรื่องผีแบบดั้งเดิม
2. มีความเชื่อเรื่องผี กับความเชื่อในพุ ทธศาสนา
3. มีความเชื่อเรื่องผี พุทธศาสนา และฤาษี
4. มีความเชื่อเรื่องศาสนาคริสต์ และอาจจะยังรักษาความเชื่อเรื่องผีไว้บ้าง
ในงานไม่ชัดเจนว่าในแต่ ละชุมชนมีครบทั้ง 4 แบบหรือไม่ ในที่นี้จะเสนอ
ตามลักษณะความเชื่อมากกว่าจะระบุเป็นชุมชน
งานของสมเกียรติ จ�ำลองและจันทบูรณ์ สุทธิ (2539) ได้ให้ภาพความเชื่อ
และพิธีกรรม “โพล่ง” ในพื้นที่ดังกล่าวว่านับถือพุทธศาสนาและมีความเชื่อเรื่อง
“ผี” ควบคู่กันไป ซึ่งมีอิทธิพลต่อชี วิตของ “โพล่ง” ในชุมชนต่างๆ นอกจากนี้
นักวิจัยยังได้ขยายความว่า ความเชื่อดั้งเดิมนี้ มี 2 ลัทธิ คือ ลัทธิเดิม และลัทธิใหม่
กลุ่มลัทธิเดิม คือ กลุ่ มที่ยึดถือความเชื่อดั้งเดิมเกี่ยวกับการนับถือผีบรรพบุรุษ
ตั้งแต่เมื่ออยู่ในพม่ าซึ่งเป็นความเชื่อที่มีอยู่ก่อนการรับนั บถือพุทธศาสนาที่แบ่งย่อย
ได้เป็นกลุ่ม “ลูงอัว” หรือกลุ่มด้ายขาว กับกลุ ่ม “วีม่อง” หรือพวกกินน�้ำต้มสุก ส�ำหรับ
กลุ่ม “ลูงอั ว” ผีประจ�ำตระกูลมีอ�ำนาจศักดิ์ สิทธิ์คุ้มครองสมาชิกในสายตระกูล
จึงจ�ำเป็นต้องมีการเซ่นไหว้ประมาณ 2-3 ปี ครั้ง หรื อหากครอบครัวมีเรื่องเดื อดร้อน
ก็ต้องท�ำพิธีเซ่นไหว้ขอความช่วยเหลือ สัญลักษณ์ส�ำคัญของการเป็นสมาชิกกลุ่ม
คือผูกด้ายขาวที่ข้อมือทั้ ง 2 ข้าง และเมื่อท�ำพิธีร่วมกันโดยมีผู้หญิงอาวุโสของ
สายตระกูลเป็นผู้ ด�ำเนินพิธี สมาชิกจะเอาของเซ่ นไหว้ มากินร่วมกันด้ วยจึง
เรียกว่า “พวกอองเฆ้” (กินของเซ่นไหว้) พวกด้ายขาวยั งแยกกลุ่มย่อยตามของ