งานวิจัยวัฒนธรรมภาคใต้ 183
ในชุมชนเกาะลันตาซึ่งนับว่ามีปฏิสัมพันธ์ที่ดีระหว่างชาวเลกับกลุ่มชาติพันธุ์
อื่นๆ ที่อาศัยอยู่ร่วมกันเนื่องจากเคยพึ่งพาอาศัย เคยทุกข์ยากมาด้วยกัน ก็ยังมี
ค�ำพูดที่แสดงถึงสถานภาพที่แตกต่างกัน เช่น คนจีนมักค่อนขอดลูกสาวที่ขี้เกียจ
ท�ำงานว่า “อยากสบายก็ไปเป็นลูกสาวชาวเลสิ” หรือมักเปรียบเปรยคนที่ท�ำอะไร
แปลกๆ หรือแต่งกายไม่ทันสมัยว่า “มาจากสังกะอู้” (อาภรณ์ อุกฤษณ์ : 2532)
โดยเฉพาะช่วงที่เกาะลันตากลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ส�ำคัญ ก็มีเสียงสะท้อนจาก
นักมานุษยวิทยาชาวต่างชาติที่เข้ามาศึกษาว่า เนื่องจากชาวเลไม่มีความรู้ เป็น
ได้แค่แรงงานชั้นต�่ำ คนไทยจึงมองว่า ยากจน โง่ เป็นไทยใหม่ เป็นประชากรแถว
ล่างสุด พวกเขาอยากท�ำตัวให้กลมกลืนกับวัฒนธรรมไทยเพราะเชื่อว่าจะมี โอกาส
ดีกว่า เช่ นนับถื อศาสนาพุทธแต่ไม่ เคยเข้าถึงประเพณีชาวพุทธ และยังคงนับถือ
บรรพบุรุษ ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่อยากเป็นชาวเล แต่แท้ที่จริงแล้วพวกเขาไม่เคย
ลังเลที่จะบอกว่าเขาคือ ชาวเล (Granbom : 2005) ชาวเลทุกกลุ่มไม่ว่าจะเป็นมอ
แกน มอแกลนหรืออูรักลาโว้ยล้วนแล้วแต่มีประสบการณ์การถูกกีดกัน ดูถูก ดูแคลน
ท�ำให้รู้สึกแปลกแยกมาแล้วมากน้อยขึ้นอยู่กับกลุ่มในท้องถิ่นที่เขาปฏิสัมพันธ์หรือ
เกี่ยวข้องด้วย ประสบการเหล่านี้ท�ำให้พวกเขาไม่เห็ นความส�ำคัญในการสืบทอด
ภาษา ประเพณี ศิลปะ ดนตรี การละเล่น ฯลฯ และยิ่งกว่านั้นอยากจะลืมสิ่งเหล่านี้
เพื่อให้กลายเป็น “ไทย” ให้ทัดเทียมกับคนส่วนใหญ่ ดังนั้นชาวเลส่วนหนึ่งจึงภูมิใจ
กับชื่ อ “ไทยใหม่” ที่ได้รับและบางรายเปลี่ยนนามสกุลเพื่อที่คนนอกจะได้ไม่ทราบ
ว่าเป็นชาวเล (นฤมล อรุโณทัย (หิญชีระนันท์) : 2546)