งานวิจัยวัฒนธรรมภาคใต้ 181
ที่ถาวรมากขึ้น การเดินทางทางทะเลจ�ำกัดลง มอแกนรุ่นใหม่หันมาพึ่งพาอุทยาน
แห่งชาติหมู่เกาะสุรินทร์ และอาศัยการรับจ้างท�ำงานรายวันในฤดูท่องเที่ยวเป็นช่อง
ทางในการท�ำมาหากิน ส่วนชาวเลกลุ่มอูรักลาโว้ยเพิ่งอพยพขึ้นมาสร้างบ้านเรือนบน
บกในสมัยปู่ย่าตายาย ปัจจุบันยังมีวัฒนธรรมการออกเรือไปท�ำมาหากินและค้าง
ตามเกาะให้เห็นอยู่บ้าง แต่ในระยะหลังน้อยลงเพราะเกาะทุกเกาะต่างถูกจับจอง
เป็นเจ้าของ กลายเป็นสถานบริการ ส�ำหรับนักท่องเที่ยวหมดแล้ว ดังเช่น ผลการศึกษา
พบว่า ปัญหารุนแรงของหมู่บ้าน ได้แก่ ประชาชนเป็นโรคผิวหนัง ไม่มีส้วมใช้ มีราย
ได้น้อย ไม่มีที่ดินเป็นของตนเอง ขาดน�้ำดื่มน�้ำใช้ ถูกจ� ำกัดบริเวณหาปลา ประชาชน
ไม่รู้หนังสือและขาดบริการสาธารณูปโภค ฯลฯ (จรัส ทองจีน : 2536)
ส�ำหรับชาวเลเกาะสิเหร่ปัจจุบัน ด้ วยหลายเหตุปั จจัยที่ท�ำให้ชาวเลต้อง
ติดต่ อกับสังคมภายนอกเช่น ปัจจั ยเรื่องที่ ตั้งชุมชน การคมนาคม เครือญาติ
เศรษฐกิจ การเมือง สื่อมวลชน การศึ กษา ศาสนา ฯลฯ ท�ำให้ เกิดการเปลี่ยนแปลง
แบบแผนการด�ำเนินชีวิ ตในหมู่พวกเขาเอง ด้านค่านิยม ทัศนคติ โลกทัศน์ของการ
ด�ำเนินชีวิตเป็นแบบสมัยใหม่ ที่ใกล้เคียงกับคนไทยในท้องถิ่นมากขึ้ น โดยผ่านการ
ผสมกลมกลืน (พิ มพิไล ตั้งเมธากุล : 2529)
ทั้งนี้ จากมุ มมองของนักมานุษยวิทยาต่างชาติที่เข้ามาศึกษาในช่วงที่การ
ท่องเที่ยวเข้ามามีบทบาทบนเกาะลั นตาอย่างรวดเร็ว สะท้ อนว่ ามีผลกระทบต่ อ
ภาษา วัฒนธรรมและวิถีชีวิตของชาวเลอย่างมาก ภาษาไทยและภาษาอังกฤษ
เข้ามาแทนที่ภาษาอูรักลาโว้ย ประเพณีลอยเรือถูกปรับให้เข้ากับการท่องเที่ยว
และพวกเขาถูกผลักดันให้เข้ าไปอยู่ในที่ห่างไกลจากชายฝั่งทะเล น่านน�้ำซึ่งเป็น
แหล่งท�ำมาหากินถูกจ�ำกัดเพื่อการท่องเที่ยว จ�ำเป็นต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับตลาด
เศรษฐกิจในสังคมรวม รู้สึกว่าเป็นคนนอกและมีปมด้อยมากขึ้น ภายใต้แรงกดดัน
ของสถานการณ์ทุกด้าน (Granbom : 2005)
ชาวเลกลุ่มที่อพยพขึ้นมาตั้งถิ่นฐานถาวรตามชายฝั่งทะเล จะได้รั บสิทธิใน
การเป็นพลเมืองไทยโดยทางรัฐบาลได้ออกบัตรประชาชน และทะเบียนบ้านให้แล้ว
ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นชาวเลอูรัก ลาโว้ ย และมอแกนบก (มอแกลน) ส่วนมอแกนเกาะ