180 สืบโยดสาวย่าน
ศักยภาพในการพัฒนาของกลุ่มชาติพันธุ์ชาวเลแต่ละกลุ่มจะแตกต่างกัน
ตามลักษณะแหล่งที่อยู่อาศัยเช่นเดียวกับกลุ่มชาติพันธุ์ซาไก กลุ่มที่อยู่ใกล้ชิดกับ
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เจริญกว่าจะปรับตัวผสมผสานกับเพื่อนบ้านได้ดีกว่ากลุ่มที่อยู่โดด
เดี่ยว ดั งที่ปรากฏว่ากลุ่ มชาติพันธุ์ชาวเลอูรักลาโว้ยและมอแกนบก (มอแกลน)
มีศักยภาพในการพัฒนาตนเองได้ดีกว่ากลุ่มชาติพันธุ์มอแกนเกาะ เนื่ องจากมีการ
ติดต่อสัมพั นธ์กับคนต่างกลุ่มชาติ พันธุ์ และหน่วยงานของรัฐมากกว่ า บางกลุ่มยังส่ง
บุตรหลานเข้าศึกษาในระบบโรงเรียนของรัฐ ขณะที่มอแกนเกาะที่ ปากจกประมาณ
200 คน และที่เกาะสุ รินทร์ ยั งเร่ร่อนเก็บหาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของชาวปากจก ไม่มี
บัตรประชาชน และไม่มีที่ดินเป็นของตนเอง
อย่างไรก็ตาม แม้มอแกนบก (มอแกลน) จะมีศักยภาพในการพัฒนาและ
ปรับตัวเข้ากับผู้คนต่างกลุ่มชาติพันธุ์ได้ดีกว่ามอแกนเกาะ แต่มอแกนเกาะจะเอา
ตัวรอดได้ดีกว่า โดยเป็นนักเก็บหาและค้าขายแลกเปลี่ยนที่มีการปรับตัวอยู่เสมอ
(โอลิเวียร์ แฟร์รี และคณะ : 2549)
กลุ่ มชาวเลอูรักลาโว้ยมีการแต่ งงานข้ามกลุ ่มชาติพันธุ์ จ�ำนวนมาก โดย
เฉพาะชาวเลอูรัก ลาโว้ยบนเกาะลั นตาในยุคแรกๆ แต่งงานข้ามกลุ ่มชาติพันธุ์หลาย
คู่ บ้างก็แต่งงานกับชาวจีน แล้วปรับเปลี่ยนไปใช้วิถีชีวิตแบบจีน บ้ างก็แต่งงาน
กั บชาวมุสลิม หรือได้รับการชักน�ำให้ปรับเปลี่ยนไปนับถือศาสนาอิสลาม เรียกกั น
ว่า “แขกชาวเล” และมีการแต่งงานกับชาวไทยพุทธบ้างไม่มากนั ก ซึ่งลูกหลาน
รุ่นปัจจุบันส่วนใหญ่กลมกลืนไปกับกลุ่มชาติพันธุ์อื่น มีเพียงค�ำบอกเล่าว่ามีญาติ
พี่น้องเป็นชาวเล หรือแม่สั่งเสี ยไว้ว่าให้ไปท�ำบุญในพิธีลอยเรือ
การที่ ต้องอยู่รวมกับกลุ่มชาติพันธุ์อื่นท� ำให้กลุ่ มชาติพั นธุ์ชาวเลต้องปรับ
เปลี่ ยนวิถีชีวิ ตที่แตกต่ างจากอดีตไปมาก โดยเฉพาะการปรับเปลี่ยนครั้งยิ่งใหญ่ จาก
การอาศัยเรือเร่ร่อนหากินกลางทะเลมา ตั้งบ้านเรือนอยู่บนบกในช่วงระยะเวลาที่
ต่ างกัน ในกลุ่มชาวเลมอแกนบก (มอแกลน) การอาศัยเรือเป็นเพียงเรื่องเล่า เนื่องจาก
ปู่ย่าตายายของพวกเขา ขึ้นมาอาศัยบนบกไม่ต�่ำกว่า 3 ชั่วอายุคนแล้ว ส่วนมอแกนเกาะ
ปัจจุบันบางกลุ ่ มยั งคงอาศัยเรือ “ก่าบาง” เร่ร่อนหากินในทะเล แต่ขึ้นมาตั้งหลักแหล่ง