176 สืบโยดสาวย่าน
ถูกแดดมาก ผู้หญิ งส่วนใหญ่ ผิวคล�้ำ หน้าตาคมคาย ผมหยิก หยักศก ในท�ำนอง
เดียวกัน วิสิฏฐ์ มะยะเฉียว (2518) บรรยายถึง อัตลั กษณ์และวิถีชีวิตของชาวเลอู
รักลาโว้ยว่ามี ผิวด�ำกร้าน ริมฝีปากค่อนข้างหนา จมูกค่อนข้างแบน ผู้ชายร่างกาย
ล�่ ำสัน หน้าอกกว้าง ผู้หญิงชอบไว้ผมยาว เป็นกลุ่มชนที่รักสงบ สนุกสนาน มีความ
สามัคคี มีการติดต่ อสัมพันธ์และแต่งงานระหว่างกลุ ่ม เคารพผู้อาวุโสอย่างเคร่งครัด
มีภาษาพูดเป็นของตนเอง ภาษาบางกลุ่มคล้ายมลายู อินโดนีเชีย มีค�ำศัพท์น้อย
มีอาชีพประมง เป็นครอบครัวเดี่ ยว ผู้ชายหาเลี้ยงครอบครัว ผู้หญิงเป็นแม่บ้าน ผู้
หญิงเป็นใหญ่ เชื่อเรื่องวิญญาณบรรพบุรุษ ประเพณีลอยเรือเป็นประเพณีประจ�ำ
ปีมีการละเล่นรองแง็ง (น่าจะเป็น “ร�ำมะนา” ผู้วิจัย)
ผลงานบางเรื่องกล่าวถึงชาวเลมอแกลน (มอแกนบก) ว่า เป็นชนเผ่าเร่ร่อน
ทางทะเล ไม่สะสมทรัพย์ ไม่ เป็นปฏิปักษ์ ไม่เปิ ดเผยตัว รักสงบ อหิงสา มีความเสมอ
ภาคกัน (ข้อมูลน่าจะคลาดเคลื่อนไปบ้างเนื่องจากปัจจุบันแม้ชาวเลมอแกลนบาง
กลุ่มยังหากินในทะเลแต่ตั้งถิ่นฐานบนบกแทบทั้ งสิ้น, ผู้วิจัย) และกล่าวถึ งมอแกน
(มอแกนเกาะ) ว่ามีเชื้อสายโอรังละอุตมาเลย์ หรือ “ชาวทะเล” แต่คนไทยเรียกพวกนี้ว่า
ชาวเกาะ หรือชาวทะเล ซึ่งเป็นค�ำที่สับสน เพราะค�ำค�ำนี้เรียกชาวมอแกลนเช่นเดียว
กั น ชาวมอแกนไม่ได้รับการยอมรับจากทางการไทยและยังมีสถานภาพก�ำกวมอยู่
ต่ างจากชาว มอแกลนบนเกาะพระทองและในที่อื่นๆ ชาวมอแกนส่วนใหญ่อาศัยใน
พม่า และรัฐบาลพม่าออกบัตรประจ�ำตัวให้แต่รัฐบาลไทยไม่ออกให้ รัฐบาลพม่าเรียก
คนกลุ่มนี้ว่า “เซลัง” ส่วนมอแกลนริมฝั่งทะเล เรียกมอแกลนบนเกาะพระทองว่า
กาลาห์ และมอแกลนกาลาห์ เรียก มอแกลนชายฝั่งว่า มอแกลน บาแฮน และมอ
แกน เรียกมอแกลน ว่า โอรังตามับ หรือโกรัท (โอลิเวียร์ แฟร์รี และคณะ : 2549) ค�ำ
ว่า “โอรั งตามับ” ใกล้เคียงกับค�ำบอกเล่าที่ผู้วิจัยได้ฟังจากปากของมอแกนอาวุโสที่
เป็นเครือญาติของมอแกนทั้งสองกลุ่ มว่า พวกเขาเรียกมอแกนที่อาศัยบนบกว่า “มอ
เก็นตามับ” และเรียกมอแกนที่อาศัยบนเกาะว่า “มอเก็ นปูเลา” ภาษาที่ใช้อยู่เป็น
ภาษาเดียวกันโดยภาษามอ แกนเกาะ เปรียบได้กั บภาษากลาง สามารถใช้ติดต่อ
กั บมอแกนในพม่าได้ ส่วนภาษามอแกนบกเป็นภาษาถิ่น (อาภรณ์ อุกฤษณ์ : 2532)