งานวิจัยวัฒนธรรมภาคใต้ 175
อาทิ เรือก่าบางที่ผูกโยงกับวิถีเร่ร่อนทางทะเลแบบดั้งเดิมก็ลดความหมายลงไปด้วย
เช่นกัน “โลกของมอแกน” ปัจจุบันจึงเป็นภาพร่างที่มีขนาดหดแคบลง ทั้งในเรื่อง
ของพื้นที่การใช้ประโยชน์ท�ำมาหากินหรื อ เส้นทางเดินเรือ รวมถึ งการลดคุณค่า
ความรู้ของพวกเขาที่มีต่อธรรมชาติสิ่งแวดล้อมรอบตัวจากภาวะที่ความรู้พื้นบ้าน
ถูกคุกคาม การขยายตั วของอ�ำนาจรัฐ เศรษฐกิจเชิ งพาณิชย์ และธุรกิจท่องเที่ยว
จากผลการพัฒนาสู่ความทั นสมัยท�ำให้เศรษฐกิจแบบยังชีพภายในชุมชนเปลี่ยน
เป็นระบบผลิตเพื่อการค้ามากขึ้น ส่งผลให้แบบแผนชีวิตทางสังคมวัฒนธรรม และ
เศรษฐกิจเปลี่ยนไป แต่ด้วยพื้นฐานความเป็ นกลุ่มชาติ พันธุ์ที่ยังส�ำนึกในบรรพบุรุษ
ร่วมกัน ความเป็นเครือญาติกันท�ำให้ชาวเลยั งคงรักษาอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ไว้ได้
แม้ไม่เข้มข้นเหมือนในอดีต (พลาเดช ป้อมเพชร : 2548) เนื้อหาในผลงานบางเรื่อง
พูดถึงความขัดแย้ง ความอยุติธรรม “ความโหดร้าย...ที่ถูกกฎหมาย” ที่กลุ่มชน
ชาวเลมอแกนได้รับจากเจ้าหน้าที่อุทยาน (อรรถกร ภาคีรุณ : 2544)
ผลงานที่กล่ าวถึงอัตลักษณ์ทางชาติ พันธุ์ของชาวเลมีข้อ สั นนิษฐานว่ า
ชาวเลสืบเชื้อสายมาจากพวก “มองโกล” เช่นเดียวกับ อินเดียน จีน พม่า ไทย
มลายู อินโดนีเซี ย และนิกริโต (ประเทื อง เครื อหงส์ : 2519) บ้างก็จัดชาวเลอยู่
ในพวกเมลานีเซียนส์ ซึ่งมีรูปร่าง คล้ายนีกรอย อาศัยอยู่ตามหมู่เกาะทางใต้ของ
มหาสมุทรแปซิฟิก และมหาสมุทรอินเดีย เรียงรายกันไปจาก เกาะนิวกินีถึงหมู่
เกาะฟิจิ (สุพล มะลิ พันธ์ : 2531) Bernazik (1958) ได้โต้แย้งโดยอาศัยหลักฐานทาง
ชาติพันธุ์ว่า ลักษณะของศีรษะ หน้าผาก หนวดเครา ริมฝีปาก และปากของกลุ่ม
มอแกนแตกต่างจากนีกรอยด์ ความหยิกของเส้นผมแตกต่างจากของพวกนิกริโตร
ส่วนจมูกและตาแตกต่างจากพวกมงโกล ทั้งนี้ในความเป็นจริงแม้ในกลุ่มชาวเลมอ
แกนด้วยกันเองทั้ง 2 กลุ่ม ก็ยังมีลักษณะที่แตกต่ างกัน อีกทั้งการแต่ งงานข้ามกลุ่ ม
ชาติพันธุ์ที่หลากหลายในยุคปัจจุบันจึงยากแก่การแบ่งกลุ่มชาติ พันธุ์โดยอาศัยหลัก
ฐานทางชาติพันธุ์เพียงอย่างเดียว (อาภรณ์ อุ กฤษณ์ : 2532)
ผลงานของ อมร แสงมณี (2524) อธิบายลักษณะทางชีวภาพของชาวเลอูรัก
ลาโว้ยว่า ผู้ชายรูปร่างก�ำย�ำ แข็งแรง ผิ วคล�้ำ ส่วนใหญ่ ผมหยิกและแดงเนื่องจาก