174 สืบโยดสาวย่าน
ต�่ำ ค่าครองชีพสูง จึงมีข้อเสนอแนะว่าควรจัดสวัสดิการส่งเสริมอาชีพเพื่อเพิ่มรายได้
วางแผนครอบครัวเพื่อลดการมีบุตรมาก และส่งเสริมการศึ กษา
ปัญหาด้านเศรษฐกิจของชาวเลอูรักลาโว้ยเกาะสิเหร่ สืบเนื่องจากชาวเมือง
มีเครื่องมือจับปลาที่ทันสมัยกว่า ทรัพยากรทางทะเลถูกท�ำลายมาก ส่งผลให้ชาวเล
จั บปลาได้น้อย ส่วนปัญหาในหมู่บ้านและในครอบครัว ได้แก่ การถูกจ�ำกัดบริเวณ
จับปลา ไม่มีที่ดินเป็นของตนเอง มีรายได้น้อย และขาดน�้ำดื่มน�้ำใช้ และปัญหาโดย
ส่วนรวม ได้แก่ ประชาชนมีรายได้น้อย ประชาชนไม่มีที่ดินเป็นของตนเอง ขาดน�้ำ
ดื่มน�้ำใช้ ถูกจ�ำกัด บริเวณหาปลา ประชาชนไม่รู้หนังสือ ขาดบริการสาธารณูปโภค
และต้องการความช่วยเหลื อจากหน่วยงานของรัฐ ฯลฯ (ประทีป ชุมพล : 2524)
ในกลุ่มมอแกลน (มอแกนบก) บางพื้นที่คนไทยเป็นนายทุนท� ำการประมง
และปลูกพืชยืนต้น มอแกลนน�ำผลผลิตหรือเก็บของป่าและงมสัตว์น�้ำส่งให้ ปัจจุบัน
มอแกลนไม่ปลูกข้าวได้อาศัยข้าวสาร อาหาร และของใช้จ�ำเป็นจากนายทุน แต่ก็
เป็นหนี้มากมาย เนื่องจากนายทุนขายของแพงแต่รั บชื้อสินค้าจากพวกเขาในราคา
ถูก (โอลิเวียร์ แฟร์รี และคณะ : 2549)
ในกลุ่มมอแกน (มอแกนเกาะ) ก็เช่ นกัน ต้องอาศัยระบบเศรษฐกิจแบบพึ่งพา
และมีข้อผูกมัด โดยน�ำของทะเลไปแลกเปลี่ยนหรือขายให้กับเพื่อนบ้านต่างกลุ่มเพื่อ
แลกกับข้ าวสาร น�้ำมัน ของจ�ำเป็นอื่นๆ ขณะเดี ยวกันยังคงรักษาอัตลักษณ์และวิถี
ชี วิตที่อิสระอย่างในอดีต เดิ มชาวเลเป็นเจ้าของที่ดิน ปัจจุบันอยู่โดยไม่มี กรรมสิทธิ์
เจ้ าของที่ดินไม่อนุญาตให้ค้าขาย (Narumon Hinshiran : 1996) จากการที่ วิถีชีวิตของ
ชาวเลมอแกนเปลี่ยนไป มีการตั้งหลักแหล่งที่ถาวรมากขึ้น การเดินทางทางทะเล
จ� ำกัดลง ความรู้พื้นบ้ านด้านนิ เวศทางทะเลสะท้อนให้เห็นปรากฏการณ์ของการ
เปลี่ ยนแปลงได้ชัดเจนยิ่งขึ้น เนื่องจากมอแกนรุ่นใหม่หันมาพึ่งพาอุทยานแห่งชาติ
หมู่เกาะสุรินทร์ และอาศัยการรับจ้างท� ำงานรายวันในฤดูท่องเที่ยวเป็นช่องทางใน
การท�ำมาหากิน ดังนั้นจึงพบว่ามีความขาดตอน และ “ช่องว่าง” ของความรู้พื้น
บ้านที่ขยายเพิ่มขึ้ นระหว่างมอแกนรุ่นใหม่กับมอแกนรุ่นเก่าส่งผลให้ความละเอียด
อ่ อนในด้านการด�ำรงชีวิ ตที่ สอดคล้องกับธรรมชาติลดลง อัตลักษณ์ของมอแกน