168 สืบโยดสาวย่าน
และไม่มีวรรณยุกต์ (ฉันทัส ทองช่วย : 2519) เช่นเดียวกันหนังสือ “ภาษาชาวเล
Urak Lawoi ?” อมร ทวีศักดิ์ (2526) ได้จัดกลุ่มภาษาชาวเลว่าเป็นภาษาตระกูล
มาลาโยโพลิเนเซียน มี เสียงคล้ายคลึงกับภาษามาเลย์มาตรฐาน และภาษามลายู
ในสี่จังหวัดภาคใต้ แต่ไวยากรณ์แตกต่างกันบ้าง ส่วนภาษามอแกลน (มอแกนบก)
จั ดอยู่ในตระกูลออสโตรนีเซียนใกล้เคียงกับ ภาษามอแกน (มอแกนเกาะ) แต่มีการ
ยื มเสียงวรรณยุกต์ 3 เสียง มาจากภาษาถิ่นใต้ของไทยซึ่งมี 7 เสียง ค�ำบางค�ำใน
ภาษามอแกลนยังไม่มีความแตกต่างทางความหมายระหว่างใส่วรรณยุกต์และไม่
ใส่วรรณยุกต์ (โอลิ เวียร์ แฟร์รี และคณะ : 2549)
ด้านนันทนาการชาวเลเป็ นกลุ่มชนที่รักสนุกชอบร้องร�ำท�ำเพลง ทั้งใน
ชีวิตประจ�ำวันและในพิธีกรรมต่างๆ เช่น ในพิธีลอยเรือ หรือ พิธีการแก้บน ฯลฯ
ในพิธีลอยเรือเพื่อบูชาบรรพบุรุษของชาวเลอูรักลาโว้ยแต่ละขั้นตอนมี การร�ำชนิด
หนึ่งที่แตกต่างจากรองแง็ง ทั้งบทเพลงและท่าร� ำ เรียกว่า “ร�ำมะนา” ตามต�ำนาน
กล่าวว่า ท่าร�ำได้แรงบันดาลใจจากการเคลื่อนไหวของปูทะเลหรือปูเหล็กไฟ (อาภรณ์
อุ กฤษณ์ : 2532)
ทั้งนี้ ในงานวิจัย เรื่องรองแง็ง : ระบ�ำพื้นเมืองในภาคใต้ของไทย (สาวิตร
พงศ์วัชร์: 2537) ผู้วิจัยเข้าใจคลาดเคลื่อนว่า ชาวเลอูรักโว้ยที่จังหวัดภูเก็ตใช้ท่าร�ำ
และบทเพลงรองแง็ง ส�ำหรับประกอบพิธีกรรม แล้วต่อมาการร�ำรองแง็งที่นิยมใน
ภาคใต้มีการเปลี่ยนแปลงจากการร�ำเพื่อพิธีกรรม ไปสู่การร�ำเพื่อการท่องเที่ยว และ
เปลี่ ยนแปลงท่าร�ำ การแต่งกาย และเพลง ซึ่งแท้ที่จริงแล้ว รองแง็งดั้งเดิมเป็นนว
ตกรรมผสมผสานวั ฒนธรรมตะวันตกและตะวันออกเข้าด้วยกันได้แก่วัฒนธรรมชาว
ยุ โรป อาหรับ และมลายู ต่ อมาแพร่กระจายจากแถบชวามลายูเข้าสู่ไทยทั้ง 2 ฟาก
ฝั่ งทะเล รองแง็งฝั่งอันดามันแพร่เข้ามาโดยคนเดินทาง ชาวมลายูจากเกาะปีนังเผย
แพร่แก่ชาวเลและชาวไทยมุสลิมแถบเกาะลันตาและเกาะภูเก็ต จนกระทั่งเกิดการ
ผสมผสานระหว่างวัฒนธรรมชาวเล ไทยมุสลิม และไทยพุทธพัฒนารูปแบบทั้งด้าน
วรรณกรรม คีตกรรม และนาฏกรรม จนกลายเป็นนวตกรรมใหม่อันเป็นเอกลักษณ์
ท้องถิ่น (อาภรณ์ อุกฤษณ์ : 2532) ซึ่งแตกต่างจากท่าร�ำของวงร�ำมะนา ท�ำนอง