งานวิจัยวัฒนธรรมภาคเหนือ 123
นั้น ปัจจุบันได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของอัตลักษณ์ของคนกะเหรี่ยง และน�ำไปใช้ใน
การอธิบายเรื่องต่างๆ เช่น เรื่องการท่องเที่ยวเชิ งนิเวศ
การสร้ างภาพลักษณ์ ของกะเหรี่ยงในลั กษณะของผู้อนุรักษ์ป่า ได้ รับ
การอธิบายโดยวินัย บุญลือ (2545) ที่ศึกษาชุมชนบ้านหนองเต่า ต.แม่ วิน
อ.แม่วาง จ.เชียงใหม่ ยืนยั นว่าการปฏิ บัติทางวัฒนธรรมอั นเป็นการอนุ รักษ์
ทรัพยากรธรรมชาตินั้นมีอยู่จริง ถือว่าเป็นทุนทางวั ฒนธรรมที่ ถูกแปลงให้เป็น
อ�ำนาจเชิงสัญลักษณ์ นั่นคือท�ำให้ภาพลักษณ์ของกะเหรี่ยงมีผลต่อการต่อสู้ตอบโต้
รัฐที่ กล่าวหาว่าชาวเขาท� ำลายป่า และท�ำให้ ชาวปกาเกอะญอมีพื้นที่ในสังคม
ได้มากขึ้น ข้อเสนอของวินัยได้รับการสนับสนุนของ Yos (2004) ที่กล่าวว่า ผู้ท�ำการผลิต
ทางด้านวัฒนธรรมของกะเหรี่ ยง ได้ส่งเสริมกลยุทธการสร้างภาพลักษณ์ ของ
กะเหรี่ยง โดยน�ำเอาความรู้ท้องถิ่นและทรั พยากรทางวัฒนธรรมใส่ในปฏิ บัติการ
ทางการเมืองซึ่งเป็นการส่งเสริมอัตลักษณ์ความเป็น “บุตรของป่า” ในสายตาผู้อื่น
และสายตาของตนเอง เช่นเดียวกั นกับงานของ Gravers (2008) ที่เน้นว่า วาทกรรม
“ไร่หมุ นเวียน” เป็นกลยุทธที่ คนกะเหรี่ยงใช้ตอบโต้กับรัฐที่กล่าวหาว่าการท�ำไร่ของ
คนกะเหรี่ยงเป็นไร่เลื่ อนลอยที่ท�ำลายป่าไม้ เป็นกลยุทธของกระบวนการเปลี่ยน
ความทันสมัยให้กลายเป็นประเพณีนิยม และท� ำให้ประเพณีนิยมเป็นส่วนหนึ่ง
ของความทันสมัย นอกจากนี้ Gravers ยั งมองเห็นว่าการที่ภาพตัวแทนในเรื่อง
การอนุรักษ์ป่าไม้ ของกะเหรี่ยงที่อาจจะไม่เป็นจริงในทุกพื้นที่นั้น ไม่เป็นปัญหาอะไร
เป็นสิ่งที่ขบวนการต่ อสู้ทุกขบวนการใช้อยู่แล้ว ในการต่อสู้บางเรื่อง ประชาชนก็
รวมตัวกันภายใต้ภาพตั วแทนเดียวกัน แต่บางครั้งก็แยกกั น
ในขณะเดี ยวกันกลุ่มชาติพันธุ์พื้นที่สูงกลุ่มอื่นๆ ก็มีการสร้างวาทกรรมตอบโต้
ข้อกล่าวหาของรั ฐเช่นกัน แม้ว่าวิธีการจะแตกต่างออกไปจากของกลุ่ มกะเหรี่ยง
อยู่บ้างเช่นในกลุ่มชาติพันธุ์ม้ง งานวิทยานิพนธ์ของอะภัย วาณิชประดิ ษฐ์ (2546)
ชี้ให้เห็นพลวัตของความรู้ท้องถิ่นที่น�ำไปสู่การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ ผลิต
คุณค่าใหม่บนฐานภูมิทัศน์วัฒนธรรมให้กับความรู้ท้องถิ่น ผลิตองค์ความรู้ว่าด้วย
การจัดการเชิงซ้อนบนฐานระบบสิทธิเชิ งซ้อน รวมถึงร่วมเคลื่อนไหวทางสังคม