งานวิจัยวัฒนธรรมภาคเหนือ 119
ส�ำหรับการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพั นธุ์ก็เช่นกัน งานศึกษา
พบว่าทิศทางของการเปลี่ ยนแปลงไม่ได้ไปในทิศทางที่ รับเอาวั ฒนธรรมแบบ
สมัยใหม่หรือแบบตะวั นตกเข้ามาแทนวัฒนธรรมเดิมยังสิ้นเชิง กลับพบว่ามี
ขบวนการรื้อฟื้นวัฒนธรรมเกิดขึ้นในหลายกลุ ่มชาติพันธุ์ ทั้งเพื่อตอกย�้ำความทรงจ�ำ
ของการเป็นผู้ พลัดถิ่นและเพื่ อเหตุผลทางเศรษฐกิ จเช่นการดึงดูดนักท่องเที่ยว
ดังกรณีการสืบสานวัฒนธรรมของชาวลื้อพลัดถิ่นที่ศึกษาโดยนิชธิมา บุญเฉลียว
(2552) ชาวลื้อที่อ�ำเภอเชียงค�ำ จังหวัดพะเยา มีการจัดงานเทศกาลวัฒนธรรม
ประจ�ำปี การจัดตั้งศูนย์วัฒนธรรมไทลื้อ และการประกอบพิ ธีกรรมต่างๆ ในระดับ
ชีวิตประจ�ำวัน โดยนิชธิมาสรุปว่าเป็นการประดิษฐ์วัฒนธรรมขึ้นเพื่อที่จะสืบสานและ
จารึกจดจ�ำที่มาที่ ไป และก�ำหนดต�ำแหน่งแห่งที่และความเป็นตัวตนทางวัฒนธรรม
ของพวกเขาในบริบทของการสร้างชาติและการพัฒนาในยุคสมั ยใหม่ งานที่ศึกษาใน
พื้นที่ เดียวกันกับนิชธิมา บุญเฉลี ยวแต่ให้รายละเอียดเพิ่มขึ้นถึงกระบวนการรื้ อฟื้น
ส�ำนึกทางประวัติศาสตร์และการจัดตั้งวัฒนธรรมไทลื้อตั้งแต่ปี 2520 เป็นต้นมาของ
ณกานต์ อนุกูลวรรธกะ (2554)
3.6 ประวัติศาสตร์ชาติพันธุ์
ในความตระหนักถึงรากเหง้าความเป็นมาของกลุ่มชาติพันธุ์ที่เพิ่มขึ้นใน
ระยะที่ผ่านมา ท�ำให้มีงานศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นและประวัติศาสตร์ชาติพันธุ์
มากขึ้น เช่นโครงการศึกษาชุดประวัติศาสตร์ท้องถิ่นภาคเหนือ ที่ท�ำการศึกษา
ประวัติศาสตร์ชุ มชนต่างๆ รวม 7 โครงการย่อยด้วยกัน ที่ได้รับทุนจากส�ำนักงาน
กองทุนสนับสนุนการวิจัย (อรรถจักร์ สัตยานุรักษ์ 2548) งานวิทยานิ พนธ์ที่ศึกษา
ประวัติศาสตร์ของกลุ่มไทใหญ่ในจังหวัดแม่ฮ่องสอน (ธรรศ ศรีรัตนบัลล์ 2553) ซึ่ง
ศึกษาถึงลักษณะที่แตกต่างกันระหว่างกลุ่มไทใหญ่ที่อยู่ในเขตจังหวัดแม่ฮ่องสอน
มาแต่ดั้งเดิม ตั้งแต่ก่อนการเกิดรัฐชาติไทยในพุทธศตวรรษที่ 25 กับกลุ่มที่โยกย้าย
เข้ามาภายหลัง ซึ่งบางส่วนเรียกได้ว่าเป็นผู้ ย้ายถิ่นทางวัฒนธรรม คือเป็นผู้ รู้ที่มี