68 โสวัฒนธรรม
จะต้องไปอยู่บ้านผู้ชาย และเป็นสังคมแบบชายเป็นใหญ่ แต่ปัจจุบันเริ่มปรับเปลี่ยน
ไปมาก ความเสมอภาคเรื่องสิทธิสตรีเริ่มมีมากขึ้น เพราะผู้หญิงเริ่มท�ำงานนอกบ้ าน
มากขึ้น มีภาระไม่ต่างไปจากผู้ชาย
แต่อย่างไรก็ตามผลงานดังกล่าว ยังได้ชี้ชัดเจนว่าชาติพันธุ์ผู้ไทยยังคงรักษา
เอกลักษณ์ ทางชาติพันธุ์ ของตนเองเอาไว้ โดยการยึดประเพณีที่ส�ำคัญ คือ บุญพระเวส
โดยสังเกตจาก ผู้ที่มาร่วมงานเป็นอั นมากมีทั้งรุ ่นเด็ก วั ยรุ่น วัยกลางคน จนถึง
คนเฒ่าคนแก่ ประเด็นที่น่าตั้งข้อสังเกตจากงานชิ้นนี้ คือ กระแสโลกาภิวัตน์ ไม่ว่าจะ
เป็นการพัฒนาจากภาครัฐ เศรษฐกิจแบบทุนนิยมที่ต้องพึ่งพาตลาดภายนอกมากขึ้น
การย้ายถิ่นฐานไปท�ำงานยั งเมืองหลวง เหล่านี้ต่างมีผลให้ชาวผู้ ไทยปรับเปลี่ยน
ความเป็นชาติพันธุ์ของตนเองอยู่ตลอดเวลา ไม่ ว่าจะเป็นภาษาพูด การแต่งกาย
เมื่ออยู่ ในสังคมภายนอก หรือกระทั่งการรับเอาวัฒนธรรมประเพณีจากภายนอก
เข้าไปปฏิบัติ ที่เห็นได้ชัด คือ กลุ่มเยาวชน เป็นต้น
นักวิจั ยของสถาบันวิ จัยศิ ลปะและวั ฒนธรรมอีสาน มหาวิ ทยาลัย
มหาสารคาม เช่น พิสิฏฐ์ บุญไชย (2540) ยังได้ศึกษาเรื่อง การใช้สมุนไพรเพื่อการ
ดูแลสุขภาพของชาวผู้ไทย จังหวัดมุกดาหาร งานชิ้นนี้ท�ำให้เห็ นรายละเอียดของการ
ใช้สมุนไพรในการดูแลรักษาสุขภาพ ไม่ว่าจะเป็ นวิธีการเก็บหาสมุนไพร การเตรียม
เครื่องมือ กระบวนการปรุง วิ ธีการเก็บรักษาและวิธีใช้ยาสมุนไพร ซึ่งจะมีพิธีที่
เกี่ยวข้องกับการดูแลสุขภาพ คือ พิธีเหยา เพื่อค้นหาสาเหตุของการเจ็บป่วยและวิธี
การรักษานับว่าเป็นการผูกโยงเกี่ยวกับความเชื่อเรื่ องผี เพราะพิธีเหยาจะให้ผีบอกถึง
สาเหตุและวิธีการรักษาอาการเจ็บป่วย กรณีเดี ยวกันงานของทรงคุณ จันทจร และ
ปิติ แสนโคตร (2540) เรื่ อง การรักษาผู้ป่วยด้วยวิธีเหยาของชาวผู้ไทย : ศึกษากรณี
ชาวผู้ไทย อ�ำเภอหนองสูง จังหวัดมุกดาหาร งานชิ้ นนี้ได้น�ำเสนอมุมมองเพิ่มเติม
ว่า พิธีเหยา เป็นเครื่องมือบ�ำบัดรักษาผู้คนในสังคมที่ อยู่เหนือธรรมชาติ เป็นการให้
ขวัญและก�ำลังใจได้อย่างอัศจรรย์ และยังสามารถเชื่อมโยงความสัมพันธ์ของคนใน
สั งคมได้อย่างแน่นแฟ้น จนมีผลต่อโครงสร้างทางสังคมของชาวผู้ไทยเลยทีเดียว
นอกจากนั้ นยั งมีบทความของสาขาวารสารภาษาและวัฒนธรรม