72 โสวัฒนธรรม
แบบเดิมของกลุ่ มชาติพันธุ์ตนเอง และที่ส�ำคัญชาติพันธุ์ผู้ไทยนี้ยังสามารถรักษา
อั ตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของตนเองไว้ ได้ ถึงแม้จะต้องปรับเปลี่ยนไปบ้างในบางอย่าง
แต่ส�ำนึกทางชาติพันธุ์จะเป็นตั วบ่งชี้ถึงความเป็นตัวตนทางชาติพันธุ์ และยึดโยง
ลูกหลานผู้ไทยให้ส�ำนึกในบรรพบุรุษของตนเองได้
ชาติพันธุ์ไทยเขมรเป็นกลุ่มหนึ่งที่ท�ำให้เห็นว่าภาษาเป็นอัตลักษณ์ที่ส�ำคัญ
ที่กลุ่มชาติพันธุ์สามารถธ�ำรงความเป็นชาติพันธุ์ได้สูง เช่นงานของพิสิฎฐ์ บุญไชย
(2541) ได้กล่าวถึ งชาติพันธุ์เขมร มีความเชื่อประเพณีอย่างเคร่งครัดในการสืบทอด
ด้ านงานของบรรทมทิพย์ มีชัย (2540) ได้กล่าวถึงภูมิปัญญาของลูกกรู (ผู้ที่มีวิ ชาอาคม
ในการรักษาโรค) ทั้งที่มีพิธีความเชื่อ ท�ำให้ชาวบ้านได้เห็นความส�ำคัญของพลังที่
มีปัญญาด้านวิถีชีวิตวัฒนธรรม
การศึกษาภูมิปัญญาของชาวไทยเขมรคือพิธีกรรมเล่นละเลง มีการติดต่อ
ผ่านร่างทรง ซึ่งได้น� ำมาเป็นการรักษาเกี่ยวกั บความสัมพั นธ์กับชาติพันธุ์อื่นๆ ก็ได้
ตลอดจนงานวิจัยของ ประนอม เทียบทอง (2536) ได้ศึกษาจารีตประเพณีตาม
อั ตสัยสองถึงการเกิด การบวช การแต่งงาน และการตาย
นอกจากนี้มีการศึกษากลุ่มชาติพันธุ์เขมรถิ่นไทยหลายเรื่องที่ได้แสดงถึงการ
ใช้ภาษาในบทเพลงกล่อมเด็ก การขับเจรียงแบรัญ ซึ่งแสดงถึงเอกลักษณ์ด้านภาษา
เป็นอย่างมาก (คริสเตียม บางเลอร์ม, 2536; วิจิตร์นาจับ งามสะพรั่ง, 2543; อรชร
ทองสดา ;2539 และ จารุวรรณ ธรรมวัตร; 2539 เป็นต้น)
การที่กลุ่มชาติพันธุ์ไทยเขมรได้มีวิธีกรรมและขนบธรรมเนียมความเชื่อที่มี
การสืบต่ออย่างต่อเนื่องและการใช้ภาษาในการสนทนาในชุมชน เป็นเรื่องของการ
ธ�ำรงเอกลักษณ์ด้านภาษาแสดงถึ งการใช้พลังภูมิปัญญาในการเชื่อมโยงเครื อข่าย
ความสัมพั นธ์เพื่อความอยู่รอดของกลุ่มชาติพันธุ์ของตน
กลุ่มชาติพันธุ์ที่พูดภาษากูย ภาษาบรู และภาษาโส้ ซึ่งอยู่ในกลุ่มของภาษา
มอญ เขมรก็เป็นกลุ่มชาติพันธุ์หนึ่ง ที่มีงานวิจัยหลายชิ้นที่สรุปว่าเป็นกลุ่มภาษาที่
ไม่มีภาษาเขียน แต่สามารถธ� ำรงเป็นเอกลักษณ์ แห่งการสื่อสารการปฏิบัติที่ถือ