งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 67
จังหวัดกาฬสินธุ ์ พบว่า กระบวนการผลิตเครื่องจักสานไม้ไผ่เป็ นการผลิตเพื่อ
จ�ำหน่ายและไว้ใช้สอยในครัวเรือน โดยสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ งานของศิ วพร
เตโช (2542) ศึกษาเรื่ องความสัมพันธ์ระหว่างอุกับวิถีชีวิตของชาวผู้ไทยอ�ำเภอ
เรณูนคร จังหวัดนครพนม ซึ่งพบว่าชาวผู้ไทยมีกรรมวิธีในการผลิตอุในแบบของ
ชาติพันธุ์ตนเอง และมี พิธีกรรมที่สัมพั นธ์กับอุ คือ พิธีเลี้ยงผีตาแฮก พิธีเหยา และพิธี
แต่งงาน โดยชาวผู้ไทยจะน�ำอุมาใช้ในการประกอบพิธี และงานของเยาวดี วิเศษรัตน์
(2541) เรื่องภูมิปัญญาพื้นบ้านในการบ�ำบัดรักษาความเจ็บป่วยของชาวผู้ไทย
บ้านดงยาง ต�ำบลห้องแซง อ�ำเภอเลิ งนกทา จังหวัดยโสธร งานชิ้นนี้พบว่าการบ�ำบัด
รักษาการเจ็บป่วยของชาวผู้ไทย มี 2 ประเภท คือ ประเภทที่สามารถรักษาได้ด้วย
ตนเอง และประเภทที่รักษาด้วยหมอพื้นบ้าน
ผลงานของสุภิตา ไชยสวาสดิ์ (2542) เรื่ องการผสมกลมกลืนทางวั ฒนธรรมของ
ชาวผู้ไทยกั บชาวไทยลาว ศึกษากรณีบ้านค�ำกั้ง ต�ำบลเหล่าใหญ่ อ�ำเภอกุฉินารายณ์
จังหวัดกาฬสิ นธุ์ งานชิ้นนี้ได้น�ำเสนอถึงความคล้ ายคลึงกันในวั ฒนธรรมของ
ผู้ไทยและไทยลาว คือ ภาษา การมีผญาและนิทานของตนเอง อาหาร ความเชื่อ
ตามคติโบราณ การนับถือผี การรักษาโรคด้ วยยาสมุนไพรหรื อหมอเหยา และ
ที่ส�ำคัญการมีประเพณี การบวช การแต่งงาน การตาย จะถือปฏิบัติตามฮีตสิบสอง
แบบเดียวกัน ดังนั้นจึงพบว่าได้มีการผสมกลมกลืนกันของสองวัฒนธรรม
ผลงานศึกษาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของกลุ ่ มชาติพันธุ์ผู้ไทย ของ
สุวิทย์ ธีรศาศวัต และณรงค์ อุปัญญ์ ซึ่งได้ตีพิมพ์ลงเป็นบทความในหนังสื อ
เรื่องวัฒนธรรมกับการพัฒนาทางเลือกของสังคมไทย (2541) ของส�ำนักงานคณะ
กรรมการวัฒนธรรมแห่ งชาติ กระทรวงศึกษาธิการ เป็นงานศึกษาครอบครัวกับ
การเปลี่ยนแปลง : กรณีศึกษาชาติพันธุ์ผู้ไทย โดยศึกษาบ้านหนองโอใหญ่ ต�ำบล
โนนยาง อ�ำเภอหนองสูง จังหวัดมุกดาหาร พบว่าการอพยพของชาวผู้ไทยเข้าสู่
ประเทศไทยมี 3 ระลอกด้วยกัน คือ สมัยธนบุ รี สมัยรัชกาลที่ 1 และสมัยรัชกาลที่ 3
สาเหตุก็แตกต่างกันออกไปตามระลอก แต่มักเกิดจากสงคราม ส่วนภาษาของชาว
ผู้ไทยนั้น จัดเป็นภาษาในตระกูลภาษาไทย โครงสร้างครอบครัว เมื่อแต่งงานผู้ หญิง