งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 55
จังหวัดกาฬสินธุ์ และนครพนม พูดภาษาผู้ไทย ส่วนจังหวัดสุรินทร์และศรีสะเกษ
พูดภาษาเขมร และนครราชสีมาจะพูดภาษาโคราช ภาษาอีสานและภาษาลาว
จัดอยู่ในภาษาไต
เราจะสรุปได้ว่าวิถี ชีวิ ตวัฒนธรรมทางศิลปะของชาวไทยเขมรนี้ เน้นใน
ด้านการมีเอกลักษณ์ในเรื่องของการขับเจรียง แบริญ ซึ่งการขับเหมือนการขับล�ำ
ของหมอล�ำ ได้พบอีกว่า เพลงกล่อมเด็ กมีความสัมพันธ์เกี่ยวกับวิถีชีวิตประจ�ำวัน
นอกจากนี้ยังมีภาษาถิ่นที่พูดที่แตกต่างกันไป
สะอิ้ ง แสงมืน (2536) ได้ศึกษาภาษากวยที่ ต�ำบลเย้ ยปราสาท อ�ำเภอ
หนองกี่ จังหวัดบุรีรัมย์ ซึ่งมี 7 หมู่บ้าน พบว่า หน่วยเสียงในภาษากวยแบ่งออกเป็น
3 ประเภทคือ หน่วยเสียงพยัญชนะ หน่วยเสียงรีจิสเตอร์ และหน่วยเสียงสระ
ลักษณะของการลงเสี ยงหนัก-เบา ในค� ำนั้น ค�ำพยางค์เดียวจะลงเสียงหนั ก
ทุกค�ำลักษณะพยางค์ ส่วนกนกวรรณ ระลึก (2545) ได้ศึกษาการฟ้อนสะเอิงมี
2 รูปแบบคือ การฟ้อนเพื่อการรักษาโรค และการฟ้อนเพื่อสักการะผีสะเอิ งหรือการ
ลงข่วง การฟ้อนเพื่อรักษาโรคมีการเข้ าทรงผีสะเอิง เพื่อรักษาโรคภัยไข้เจ็บ เช่นเดียว
กับ วิจิตรนาวัน งามสะพรั่ง (2543) ได้ศึกษาเปรียบเทียบนิทานพื้นบ้ านของไทยลาว
ไทยเขมร และไทยกวย พบว่ามีลักษณะที่ คล้ายคลึงกัน
ส่วนวีระ สุดสังข์ (2543) ได้ศึกษาการฟ้อนร�ำ ต� ำตะ และการเล่นตร๊ด ซึ่งถือ
เป็นการประยุกต์ท่วงท่าจากการตีเหล็ก เมื่อศึกษาประวัติ ศาสตร์ชุมชน ซึ่งเคยเป็น
หมู่บ้านตีเหล็ก และมีทรัพยากรเหล็ กอยู่เป็นจ�ำนวนมาก
เราอาจจะเห็นได้ว่ า ผลงานวิจัยปรากฏว่า ชาวไทยกวยไม่มีภาษาของตนเอง
การฟ้อนร�ำเพื่อการลงข่วง การฟ้อนเพื่อการรักษา ตลอดจนมีนิทานพื้นบ้านส� ำหรับ
เด็ก ซึ่งถือเป็นวิถีชีวิตวัฒนธรรมทางศิ ลปะที่เป็นอัตลักษณ์ของชาวไทยกวย
จันทนีย์ วงศ์ ค�ำ (2544) ได้ศึกษาพัฒนาการของเรือนพื้นบ้ านไทยกะเลิง
ณ บ้านหนองหนาว จังหวัดมุกดาหาร และได้พบว่าแบบแผนชีวิตของชาวกะเลิง
มีความสัมพั นธ์กั บการสร้างบ้ านเรือน ตามระยะเวลาที่มี ปัจจั ยที่มีต่ อการ