54 โสวัฒนธรรม
เชื่อพบว่าชาวผู้ไทยเชื่อเรื่องการเวียนว่ายตายเกิ ด
เราอาจจะสรุ ปว่ า ผลงานวิจั ยที่มีนักวิจัยหลายท่านได้ ศึกษาวิถีชีวิ ต
วัฒนธรรมทางศิลปนั้ น ชาวผู้ไทยเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีเอกลักษณะในด้านการทอ
ผ้ าแพรวา นอกจากนี้ชาวผู้ไทยยังมีเอกลักษณะที่ส�ำคัญเกี่ยวกับการจักสานของ
ฝ่ายชาย การฟ้อนผู้ไทย และนิทานมุขปาฐอีกด้วย
คริสเตียน บาวเวอร์ (2536) ได้เขียนบทความเกี่ยวกับการศึกษา พั ฒนาการ
ขับเจรียง แบริญ ของชาวเขมร ซึ่งเป็นเพลงพื้นบ้านที่มีลักษณะเหมือนการขับล�ำ
ของหมอล�ำลาว
จากการศึ กษาของ วิจิตร์นาวัน งามสะพรั่ง (2543) เกี่ยวกับการเปรียบเทียบ
นิทานพื้นบ้านของบ้านลาว เขมรและกวย พบว่าในหมู่บ้าน 3 แห่งของกลุ่มชาติพันธุ์
ที่ศึกษามีลักษณะร่วมกัน ด้านองค์ ประกอบหลักและด้านบริบททางสังคมและ
วัฒนธรรม ที่ส่งผลต่อนิทาน โดยเฉพาะนิทานเขมรเน้นเกี่ยวกับไสยศาสตร์
อรชร ทองสดา (2539) ได้ศึ กษาบทเพลงกล่อมเด็กว่า รูปแบบฉันทลักษณ์
ไม่มีแบบแผนแน่นอน โดยทั่วไปมีฉันทลั กษณ์คล้ายเพลงพื้นบ้านจังหวัดสุรินทร์และ
ประเทศกัมพูชา มี 3 รูปแบบคือ การปลอบประโลม การวางเงื่ อนไขให้รางวัลและ
การขู่ ส่วนภาพสะท้อนด้านรูปธรรมพบว่า สังคมชาวไทยเขมรบ้านตาหยวก เป็น
สั งคมเกษตรกรรมมีชีวิตแบบเรียบง่าย เช่นเดียวกับ อรุณ พันธุ์เสือ (2540) ได้ศึกษา
วัฒนธรรมทางด้ านพิธีกรรมต่างๆ ที่ใช้บทเพลงกล่อมเด็กเกี่ ยวข้องกับการเกิด และ
การเลี้ยงดู ซึ่งพิธีกรรมการเกิดและการเลี้ยงดูเหมือนชาวอีสาน จึงท� ำให้บทเพลง
ที่ใช้ประกอบขณะท�ำพิธีร่อนกระด้งเป็นการขับกล่อมให้ลูกนอนหลับ ปรุงแต่งด้วย
จิ นตนาการของธรรมชาติ เป็นการขับร้องอย่างเดียว ไม่มีเครื่องประกอบจังหวะ
ส�ำหรับ จารุวรรณ ธรรมวัตร (2539) ได้ กล่าวถึง ภาคอีสานซึ่งมีความ
หลากหลายของกลุ่มชาติพันธุ์ จึงท�ำให้มีภาษาพูดที่ แตกต่างกันไป กล่าวคื อ พื้นที่
ของจังหวัดอุบลราชธานี ยโสธร ร้ อยเอ็ด มหาสารคาม อ�ำนาจเจริญ ขอนแก่ น
และชัยภูมิ จะพูดภาษาอีสาน จังหวัดอุดรธานี และหนองคาย จะพูดภาษาปวน