งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 53
ผ้าสไบเบี่ยงไปร่วมพิธีการส�ำคัญ
ส่วน ลักขณา จตุโพธิ์ (2541) ได้ศึกษากระบวนการท�ำเครื่องหมายจักสาน
ไม้ไผ่ และคุณค่าของเครื่องจักสานไม้ไผ่ต่อวิถีชีวิตของชาวผู้ไทยบ้านโพน อ�ำเภอ
ค�ำม่วง จังหวัดกาฬสินธุ์ พบว่าชาวผู้ไทยบ้านโพนได้ ยึดแนวทางศิลปหัตถกรรม
แบบดั้งเดิมที่ ว่า “ผู้ หญิงทอฟ้าที่มีความงามทางด้านลวดลาย ส่วนผู้ชายท�ำ
เครื่องจักสานด้วยความประณีต” ดั งนั้นการท�ำเครื่องจั กสานไม้ไผ่ประเภท
เครื่องใช้สอยภายในบ้าน จึงมีความละเอี ยดในการสานเพราะใช้เป็นประจ�ำ
ส่วนประเภทเครื่องมือจับสัตว์จะท�ำแบบง่ายและได้ประโยชน์จากเครื่ องจักสานไม้ไผ่
ในการพกพาและใช้แสวงหาอาหารในท้องถิ่น
ทราย (2542) ได้เขียนบทความเกี่ ยวกับผ้ าไหมแพรวา เป็นชื่อเฉพาะที่
ชาวอีสานทั่วไปเรียกผ้าชนิดหนึ่ง ใช้ส�ำหรับคลุมไหล่หรือห่มสไบเฉียงของชาวไทย ซึ่ง
ใช้ในโอกาสที่มีงานเทศกาล บุญประเพณีหรืองานส�ำคัญอื่นๆ เดิมการทอผ้าแพรวา
นิยมทอใช้ ในครัวเรื อนเท่านั้น ลักษณะของแพรวา เป็นผ้าขิดสีแดงทอลวดลายต่ างๆ
ในผืนเดียวกันสลั บลายถึง 5 ลายมากกว่า 5 สี มีลายกั้นกลางระหว่างดอก ช่วง
ดอกเรียกดอกอ้อมคั่นลาย จะสลับดอกตามขวางไปเรื่อยจนเกื อบถึงเชิ งผ้า จึงมี
ลวดลายปลายเชิงผ้า
ศิลปะการฟ้อนผู้ไทย จังหวัดนครพนม ซึ่ง นงเยาว์ อ�ำรุงพงษ์วั ฒนา (2541)
ได้ศึกษาศิลปะการฟ้อนผู้ไทย พบว่าชาวผู้ไทยเรณูนครประกอบอาชีพท�ำนาเป็น
อาชีพหลั ก และเป็นที่มาของการฟ้อนผู้ ไทย ซึ่งสะท้อนให้เป็นชีวิตความเป็นอยู่ของ
ชาวผู้ไทยอย่างชัดเจน วัฒนธรรมของชาวผู้ไทยถูกหล่อหลอมและถ่ายทอดเป็นสื่อ
ทางวัฒนธรรมอย่างหนึ่งของกระบวนท่าฟ้อนร�ำ
นอกจากนี้ ทรัพย์สิน ปกิรณะ (2538) ได้ศึกษานิทานชาวบ้านผู้ไทยที่เป็น
มุขปาฐของชาวผู้ไทยกิ่งอ�ำเภอหนองสูง จังหวัดนครพนม ได้พบว่านิทานสามารถ
จ�ำแนกประเภทตามรูปแบบได้ 8 ประเภท และเมื่อวิเคราะห์เนื้อหาพบว่าในด้าน
ประเพณีที่มีการเกิด การสู่ขวัญ การลงข่วง การตายและฮีตสิบสอง ส่วนด้านความ