50 โสวัฒนธรรม
ศาสนาและวัฒนธรรมเดียวกัน แม้จะมีแนวทางปฏิบัติปลีกย่อยแตกต่างกันไปก็ตาม
แต่ก็เป็นชนเผ่าไทเดียวกัน
สุริยา สมุทคุปติ์ และพัฒนา กิติอาษา (บรรณาธิการ, 2536ป) ได้กล่าวถึง
ชาวไทยลาว มีฮีตบ้ านคองเมืองที่ยังคงรักษาจากอดีตจนถึงปัจจุบัน แสดงความ
ส� ำคัญด้านวัฒนธรรมที่มีต่อการพัฒนา
ส�ำหรับมณีวรรณ บัวชุม (2539ป) ได้ศึกษากลุ่มชาติพันธุ์ไทยเขมรที่ ยังคงมี
ความเคารพระบบเครือญาติผู้ใหญ่ ค่านิยมของชาวบ้านเชื่อในกฎแห่งกรรม
ส่วนสมศักดิ์ ศรีสันติสุ ข (2540) ได้ศึกษาประเมินความยากจนแบบมี
ส่ วนร่วมของกลุ่มชาติพันธุ์กะเลิงบ้านทรายแก้ว อ�ำเภอกุดบาก จังหวัดสกลนคร
ความหมายของความยากจนเป็นมิติทางใจและทางกายภาพ ส�ำหรับสาเหตุของ
ความยากจนก็คือ ด้านภูมิศาสตร์ แต่ต้องอาศัยและพึ่งพิงธรรมชาติเป็นหลั ก
ส�ำหรับเอมอร ไพไหล (2540) ได้ศึ กษากระบวนการประกอบอาชีพค้าสุนัข
สืบเนื่องมาจากการอพยพเข้ามาของกลุ่มชาติพันธุ์ญวนและชาวพื้นเมืองสกลนคร
จึ งน�ำเอาความเชื่อที่ว่าปีหนึ่ งจะต้องบริโภคสุนัขด�ำ 1-2 ครั้ง เพื่อให้ความอบอุ่ น
แก่ร่างกายในฤดูหนาว ต่อมาได้ขยายเป็นที่นิยมของชาวบ้านใกล้เคียง
ส่วนวารีรัตน์ ปั ้นทอง (2543) ได้ศึกษาวัฒนธรรมบริโภคอาหารและวิถี
การเปลี่ยนแปลงด้านเศรษฐกิจ สังคมและวั ฒนธรรม พบว่า ชาวไทยเชื้อสาย
เวี ยดนามอพยพมาตั้งถิ่นฐานในจังหวัดอุบลราชธานี ในปีพ.ศ.2488 มีอาชีพ
ปลูกผัก ช่างเหล็ก ช่างซ่อม ขายหมูยอ ขายอาหารเวียดนาม เป็นต้น วัฒนธรรมการ
บริโภคได้ รับเอาวัฒนธรรมการบริโภคจากประเทศฝรั่งเศส และผสมผสานกลมกลืน
วัฒนธรรมของท้ องถิ่นที่อาศัย ซึ่งบริโภคอาหาร 3 มื้อคือ มื้อเช้าคือก๋วยจั๊บ มื้อเที่ยง
คือเฝ๋อ และอาหารอีสาน อาหารเย็นคือ แกงจืด ผัดผัก ต้มหมู เป็นต้น
ส�ำหรับคุ ณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไทย โส้ ย้อและไท-ลาว ที่
อาศัยในเขตชนบทจังหวัดสกลนคร โดยจากการศึกษาของฉวีวรรณ สมบูรณ์พร้อม
(2539) ได้พบว่ าผู้สูงอายุ ในกลุ่มชาติพันธุ์ดังกล่าว เมื่อมีอาการเจ็บป่วยมักจะไป