38
โสวัฒนธรรม
กลุ
่
มชาติ
พั
นธุ
์
ไทด�
ำ บ้
านนาป่
าหนาด ต�
ำบลเขาแก้
ว อ�
ำเภอเชี
ยงคาน จั
งหวั
ด
เลย เป็
นกลุ
่
มชาติ
พั
นธุ
์
ที่
นั
บถื
อศาสนาผี
มี
ผี
แถบ ผี
เรื
อน ผี
เจ้
าบ้
าน จึ
งมี
พิ
ธี
กรรมต่
างๆ
ในการนั
บถื
อผี
เพื่
อรั
กษาวั
ฒนธรรม และแสดงความกตั
ญญูต่
อบรรพบุ
รุ
ษ พิ
ธี
กรรม
ต่
างๆ มี
ความสั
มพั
นธ์
กั
บโครงสร้
างทางสั
งคมต่
างๆ (เพ็
ญนภา อิ
นทรตระกูล, 2535)
หากจะศึ
กษาความสั
มพั
นธ์ของชาวไทด�
ำกั
บกลุ่มชนชาติ
พั
นธุ์อื่
น จะพบว่า
ชาวไทด�
ำมี
เอกลั
กษณ์เฉพาะที่
จะด�
ำรงชาติ
พั
นธุ์ของตนเองอย่างเคร่งครั
ด ได้มี
การ
สานสั
มพั
นธ์ระหว่างภาษาผู้ไทยและภาษาลาวโซ่ง (อรพั
นธ์ บวรรั
กษา, 2541)
นอกจากนั้
นมี
มนั
สกมล ทองสมบั
ติ
(2536) ได้ศึ
กษาคติ
ความเชื่
อเกี่
ยวกั
บ
พิ
ธี
กรรมของชาวผู้ไทยในงานพะชู มี
องค์ประกอบด้วยด้านวั
ตถุ
ที่
เกี่
ยวข้อง ด้านตั
ว
บุ
คคล ด้
านเวลา ด้
านสถานที่
และด้
านความเชื่
อ ส่
วนขั้
นตอนพบว่
า มี
การสูตรขวั
ญ
การผูกข้อต่อแขน การเฆี่ยนเขย การล้างเท้าเขย การสมมา การเลี้ยงผี ด้านคติ
ความเชื่
อ มี
ความเชื่
อในสิ่
งเหนื
อธรรมชาติ
คื
อการนั
บถื
อผี
ทั้
งนี้
พิ
ธี
กรรมความเชื่
อของ
งานพะชูมี
ความสั
มพั
นธ์ต่อวิ
ถี
ชี
วิ
ตคื
อ การมี
วิ
ถี
ชี
วิ
ตที่
สงบและสั
นโดษ
นอกจากนี้ เริงวิชญ์ นิลโคตร (2546) ได้กล่าวถึงพิธีกรรมเหยาเลี้ยงผีของ
ชาวผู้ไทยบ้านโคกโก่ง ต�
ำบลกุ
ดหว้า อ�
ำเภอกุ
ฉิ
นารายณ์ จั
งหวั
ดกาฬสิ
นธุ์ โดยได้
พบว่
า พิ
ธีกรรมเหยาเลี้
ยงผี
ซึ่งเป็
นพิ
ธีกรรมเซ่
นไหว้
ผี
บรรพบุ
รุ
ษเท่
านั้
น แต่
ยังเป็
น
กระบวนการกล่
อมเกลาทางสั
งคมที่
ท�
ำให้
ชุ
มชนด�
ำรงอยู่
ได้
ในท่
ามกลางกระแสของ
โลกาภิ
วั
ตน์ด้วย
ไพฑูรย์
มี
กุ
ศล (2540) และวี
ระ สุ
ดสั
งข์
(2545) ได้
ศึ
กษาประวั
ติ
ศาสตร์
ความเป็
นมาของวิ
ถี
ชี
วิ
ตความเชื่
อของชาวไทยกวย ซึ่
งชาวกวยมี
พิ
ธี
กรรมและความ
เชื่
อต่อวิ
ถี
ชี
วิ
ตความเป็นอยู่เป็นอย่างมาก เช่น การศึ
กษาของ อิ
ศราพร จั
นทร์ทอง
(2543) เกี่
ยวกั
บบทบาทหน้
าที่
ทางพิ
ธี
แก็
ลมอ บ้
านส�ำโรงทาบ อ�
ำเภอโรงทาบ จั
งหวั
ด
สุ
ริ
นทร์
โดยได้
พบว่
า พิธี
กรรมดั
งกล่
าวชาวไทยกวยทุ
กครอบครัวยั
งยึดถื
อปฏิ
บั
ติ
สื
บต่อกั
นมา ท�
ำให้ชาวกวยเชื่
อถื
อกั
บพิ
ธี
กรรมนี้
เป็นอย่างมาก