36 โสวัฒนธรรม
ชาวเวียดนาม ซึ่ งเป็นกลุ่มชนที่รัฐบาลมีนโยบายท� ำงานในมนุษย์ ดังจะเป็นได้จาก
ชาวเวียดนามในประเทศไทย ซึ่ง ธัญญาทิพย์ ศรีพนา (2546) ได้พบว่ า ชาวเวียดนาม
ส่ วนใหญ่อาศัยอยู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ทั้งนี้นโยบายของรัฐบาลไทยต่อชาว
เวียดนามในแต่ละยุคแต่ละสมัยจะแตกต่างกันไปตามกระแสทางการเมือง ท�ำให้
เห็นว่าชาวเวียดนามต่างก็สร้างอัตลักษณ์ของตนเป็นอย่างมาก ดังเช่น งานวิจัยของ
ผล อัฐนาถ (2543) ได้ศึกษาวิถีชีวิตคนไทยเชื้อสายเวียดนามในเขตเทศบาลเมือง
มุกดาหาร จังหวัดมุกดาหารว่า กลุ่มชาวเวียดนามที่เข้ามาหลังสงครามโลกครั้งที่ 2
ที่ยังส�ำนึกเป็ นคนญวนตลอดเวลา มีการสอนภาษา ประวัติศาสตร์ เวียดนาม พร้อม
ทั้งเรียนภาษาไทยเพื่อการติดต่อการค้าขาย ซึ่งปัจจุบันประสบความส�ำเร็จดีกว่าคน
ไทย สอดคล้องกับงานของ สุรจิตต์ จั นทรสาขา (2545) ได้มีคนเวียดนามอพยพเข้า
มาขอพึ่งพระบรมโพธิสมภาร ในสมัยรัชกาลที่ 1 เนื่องจากประเทศเวียดนามได้เกิด
กบฏขึ้น เช่นเดียวกัน สุรินทร์ มุขศรี (2543) ได้กล่าวถึงความเป็นอัตลักษณ์ของชาว
เวียดนามที่กล่าวถึงการตามรอบปฏิวัติโฮจิมินส์ในจังหวัดนครพนมโดยได้เข้ามาเพื่อ
ระดมมวลชนต่อสู่กับจักรวรรดินิยม
ร.ต.ท.ไวพจน์ ขันสุวรรณา (2543) มีขอบเขตการวิจัยของชาวไทยเชื้อสาย
จี นในเขตเทศบาลมหาสารคาม ได้พบว่ า ชาวไทยเชื้อสายจีนเดิมมี บทบาททาง
เศรษฐกิ จ เช่น การประกอบอาชีพการเกษตร เลี้ยงสัตว์และค้าขาย ต่อมาได้เปลี่ยน
มามีบทบาททางเศรษฐกิจมากขึ้น ซึ่งสอดคล้องกับงานวิจัยของ วราเทพ สันติวรรักษ์
(2542) ซึ่งได้ศึกษาวิถีชีวิตชาวจีนในเขตสถานที่รถไฟศรีสะเกษ นอกจากนี้ได้ค้นพบ
ว่า แม้ว่าชาวจีนจะมีบทบาททางเศรษฐกิจเป็นอย่างมาก แต่ชาวจีนยังคงยึดมั่นใน
ประเพณีที่สืบทอดจากบรรพบุรุษ ซึ่งมีพื้นฐานการสอนของลัทธิเต๋า ลั ทธิขงจื้อ และ
พระพุทธศาสนามหายาน
ส่วนสุริยา สมุทคุปติ์ และพัฒนา กิตติอาษา (2544) ได้ศึกษาชุมชนบ้าน
โนนกุ่ม และบ้านสี คิ้ว อ�ำเภอสีคิ้ว จังหวัดนครราชสีมา ได้ศึกษาชาวยวนหรือชาว
โยนกที่ได้สร้างนิยามอั ตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ของตนที่ เกิดขึ้นจากการต่อรองช่วงชิง
ของสมาชิกกลุ่มพั นธุ์ทั้งในระดับปัจเจกบุคคลและชุมชน ภายใต้ ปฏิสัมพันธ์ระหว่าง
สมาชิกในกลุ่มชาติพันธุ์เดียว