งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 35
ภาษาที่เป็ นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของชาวผู้ไทย อรพันธ์ บวรรักษา (2541) ได้
ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างภาษาผู้ไทยกับภาษาลาวโซ่ง ได้ พบว่าภาษาผู้ไทยและ
ภาษาลาวโซ่ง ความคล้ายคลึงของภาษาทั้งสองคือ การเรียกชื่อที่ซ�้ำซ้อนกัน แต่มี
ผู้เรียกและเขียนต่างไป เช่น ลาวโซ่ง ลาวช่อ ลาวช่อด�ำ ไทด�ำ ไตด� ำ ไททรงด�ำ ภูไท
เป็นต้น โดยมีถิ่นก�ำเนิดอยู่ เมืองไล และเมืองแถง ในแคว้นสิบสองจะไท และอพยพ
เข้ามาในประเทศไทยซึ่งกระจายไปตามจังหวัดต่างๆ ในประเทศไทย
ประกอบ ผลงาม (2538) ได้ศึกษาประวัติศาสตร์ของชาวชุมชนเขมรถิ่นไทย
โดยท�ำการค้นคว้าภาษาเขมรต่างๆ ได้ พบว่า ชีวิตความเป็นอยู่วัฒนธรรม ประเพณี
และดนตรี ในอดีตมีการพัฒนามาในระดับหนึ่ง
ส�ำหรับกิตติรัช พงษ์สิทธิศักดิ์ (2540) ได้ศึกษาการปรั บเปลี่ยนทางวัฒนธรรม
ของชาวไทยโย้ยในด้านคติความเชื่อ ซึ่งการปรับเปลี่ยนวัฒนธรรมเกิดจากสาเหตุ
การท�ำนุบ�ำรุงส่งเสริมวัฒนธรรม ท�ำให้การเปลี่ยนแปลงตามความต้ องการของ
มนุษย์ ของสิ่งแวดล้อมที่จะปรับเปลี่ยนในทางที่ดีขึ้น นอกจากนี้ สมศั กดิ์ ศรีสันติสุข
และคณะ (2540 – 2541) ได้ศึกษาชาวไทยโย้ย บ้านโพนแพน ต�ำบลหนองสนม
อ�ำเภอวานรนิวาส จังหวัดสกลนคร โดยเป็นกลุ่ มชาติพันธุ์ที่มีความเคร่งครั ดในด้าน
พุทธศาสนาเป็นอย่างมาก นอกจากมี ภาษาโย้ยเป็นอัตลักษณ์ที่ พูดกันทั้ งหมู่บ้าน
ส่วนวรรณศักดิ์ บุญเสิรม ได้ศึกษาระบบความเชื่อของชาวไทด�ำมี 3 ประเภท
คือ ผี รากเหง้า ผีเพื่อการดูแล และผีเจ้านาย ซึ่ งชาวไทยด�ำจะให้การเคารพย� ำเกรง
มากที่สุ ด
ส�ำหรับ สุรัตน์ วรางรัตน์ (2538) ได้ ศึกษาสถาบันทางเศรษฐกิจโดยเน้น
วัฒนธรรมประมงของชาวไทยโส้บ้านปากอูน และเปรี ยบเทียบชาวไทยลาวที่
บ้านปากยาม อ�ำเภอศรีสงคราม จังหวัดนครพนม ได้พบว่าชาวไทยโส้ เป็นกลุ่มที่
มีความสามารถในการประมง ไม่กล้าเสี่ยงเหมือนกลุ่มไทยลาว
นโยบายของรัฐที่มีต่อความหลากหลายของชาติพันธุ์ที่แตกต่างกันไปตาม
กาละและเทศะ นโยบายที่เห็ นเป็นรูปธรรมมาก ได้น� ำมาใช้กับวัฒนธรรมของกลุ่ม