30 โสวัฒนธรรม
การรวมตัวกันของอ� ำนาจรัฐที่สามารถครอบคลุมเมืองต่างๆ โดยแต่ ละเมืองยังมี
เจ้าเมืองหรื อผู้ปกครองปกครองตนเอง แต่เมืองเหล่ านั้นจะต้องขึ้นกับนครหลวง
การปกครองเช่นนี้สามารถกล่าวได้ว่ามีความหลากหลายในแต่ ละภูมิภาคและ
ท้องถิ่น ตัวอย่างเช่ น วิถีชีวิ ตของประชาชนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือในอดีตก่อน
ที่อาณาจักรล้านช้างจะมีอ�ำนาจ ในบริเวณภาคตะวันออกเฉียงเหนือนี้มีหลักฐานที่
มีคนอยู่อาศัยก่อนประวัติศาสตร์ คือ วัฒนธรรมเจนละ วัฒนธรรมทวาราวดี และ
วัฒนธรรมของเขมรพระนครได้มีอิทธิพลต่อวิถีชีวิตความเป็นอยู่ไม่น้อย และอิทธิพล
ของอาณาจักรล้านช้างที่มีอิทธิพลต่อภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน (หอศิลป
วัฒนธรรมมหาวิทยาลัย ขอนแก่น 2544:) ส�ำหรับวิถีชีวิตของประชาชนในภาคอื่น
ก็ เช่นเดียวกัน กล่าวคือ แต่ละภาคประกอบขึ้นด้วยกลุ่มชนที่อยู่ในท้องถิ่นเดิม และ
กลุ่มชนที่มาจากสถานที่อื่นๆ ซึ่งท�ำให้เห็นว่าวิถีชีวิตของประชาชนในแต่ละท้องถิ่น
แต่ละภาคย่อมมีความหลากหลายทางวัฒนธรรมไม่มากก็ น้อย
เมื่อพิ จารณาจากมิติทางประวั ติศาสตร์ ทางชาติ พันธุ์ ย่อมจะเห็นได้ว่า
ประเทศไทยเป็ นประเทศพหุลักษณ์ ซึ่งประกอบด้วยกลุ ่มชาติพั นธุ์ต่างๆ ส�ำหรับ
ภาคอีสานเป็นภาคที่ประกอบด้วยกลุ่มประชากรที่มีเชื้อสายกลุ่มชาติพันธุ์ไท-ลาว/
ไทยลาว เป็นส่วนมาก แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าแบ่ งกลุ่มชาติพันธุ์ตามตระกูลภาษา
2 กลุ่ม ก็คือ กลุ่มออสโตรเอเซียติค (Austro-Asiatic) ซึ่ งได้แก่ เขมรถิ่นไทย/ไทยเขมร
กูย/กวย/ไทยกวย กลุ่มชาติพันธุ์โซ่ กะโส้/โส้/ไทยโส้ เญอ/ไทยเญอ/ไทยเยอ และ
ญัฮกูร หรือชาวบน และกลุ่มไต-กะได ซึ่งได้ แก่ ไทโคราช/ไทยโคราช ไทลาว/ไทยลาว
ไทโย้ย/ไทยโย้ย ไทญ้อ/ไทย้อ/ไทยญ้อ กะเลิง/ไทยกะเลิง ไทพวน/ไทยพวน ผู้ไทย
และไทแสก/ไทยแสก นอกจากนี้ยังมีกลุ่มชาติพันธุ์จีน ญวน และอิ นเดียที่ได้อาศัย
ในเมือง หรื อแต่งงานกั บคนในท้องถิ่นชนบท
การที่ประเทศไทยมีแผนการพัฒนาประเทศมาได้หลายฉบับ โดยแผนการ
พัฒนาประเทศส่วนใหญ่มีแผนงานและโครงการต่างๆ ในลั กษณะเป็นนโยบาย
เบื้องบนลงสู่เบื้องล่าง (top-down policy) ท�ำให้แผนงานและโครงการต่างๆ ไม่ได้
สนองกั บความต้องการของประชาชนในวิถีชีวิตที่มีความหลากหลายทางวัฒนธรรม