288 โสวัฒนธรรม
ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการประยุกต์เพื่ อสร้างผลงานร่ วมสมัย ซึ่งคาดว่ าผลงานใน
ลั กษณะดังกล่าวจะเริ่มปรากฏอย่างเป็นรูปธรรมในช่วงทศวรรษต่อไป
ความโดดเด่ นของการศึกษาศิลปะพื้นถิ่นในภาคตะวันออกเฉียงเหนือคือ
ความพยายามใช้ความหลากหลายทางทฤษฎีและความหลากหลายทางมิติใน
การศึกษาจิตรกรรมฝาผนัง วิธีวิทยาหลักในการศึกษางานในกลุ่มนี้คือการศึกษา
และพรรณนาเชิงพัฒนาการและพัฒนาการของรูปแบบ อันเป็นวิธีวิทยาหลักของ
การศึกษาทางประวัติศาสตร์ศิลปะ นอกจากนั้ นยังมีกระบวนการศึกษาเกี่ยวกับสี
โครงสร้างรูปแบบและแนวคิ ดที่น�ำเสนอมาใช้กับงานศิลปะร่วมสมัย ความพยายาม
ในการถอดรหัสความคิด กระบวนการสร้างสรรค์ของสกุลช่างท้องถิ่นผู้ผลิตผลงาน
จิ ตรกรรม อย่างไรก็ตามแนวคิดที่ขาดหายไปจากงานทั้งหลายเหล่านี้คือ การใช้
แนวคิดการแปลความหมายเชิงสัญลักษณ์และการใช้แนวความคิดบทบาทหน้าที่
นิยม ซึ่งจะท�ำให้ผลงานมีความโดดเด่นมากยิ่งขึ้น
การตีความทางศิ ลปะและประติมานวิ ทยา เป็นกระแสหลักของการวิจัยทาง
ประวัติศาสตร์ศิลปะในภูมิภาคนี้ ในช่วงสองทศวรรษก่อนหน้านี้ มีการวิจัยทาง
โบราณคดีโดยนักวิชาการไทยและนักโบราณคดีต่างประเทศเข้ามาค้นคว้าวิจัยทาง
โบราณคดีอย่างต่อเนื่อง แต่งานการศึกษาของศรีศักร วัลลิโภดม กลับเป็นงานที่ มี
อิ ทธิพลต่อการศึกษาวัฒนธรรมต่อนักวิชาการที่ ค้นคว้าทางวัฒนธรรมโบราณใน
ระยะต่อมา เนื่องมาจากการที่ผลงานของศรีศักร เป็นงานที่มีการบูรณาการความ
รู้ ความหลากหลายทางวิธีวิทยาและมุมมอง มาใช้ในการตีความวัฒนธรรมในอดีต
ของภูมิภาค เมื่อย้อนกลับมามองงานด้านประวัติศาสตร์ศิลปะก็พบว่า นักวิชาการ
ทางด้านศิลปะเองเป็ นผู้ให้ความสนใจในการศึกษาประติมาณวิทยาของผลผลิตทาง
ศิลปะในอดีต ประติมานวิทยาเป็นเรื่องของการศึกษารูปแบบทางศิลปะที่ถ่ายทอด
มาเป็นผลงานประติมากรรม ที่มีเบื้องหลั งคือ ความคิด ความเชื่อและคตินิยมใน
ทางศาสนา ประติมานวิทยาทางประวัติศาสตร์ศิลปะภาคตะวันออกเฉียงเหนือจึง
เกี่ยวข้องกับคติทางพุทธศาสนาและศาสนาพราหมณ์หรือฮินดูโบราณ ที่ปรากฏจาก
หลักฐานทางโบราณคดีในภูมิภาค อย่างไรก็ตาม หากสามารถพัมนานักวิชาการ