งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 281
เป็นการผลิตเพื่อจ�ำหน่าย โดยถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษ ปัจจัยที่ท�ำให้ชาวบ้าน
ประกอบอาชีพนี้ คือ มีวั ตถุดิบในท้องถิ่ นอย่างเพียงพอ อีกทั้งมีพ่อค้ามารับซื้อถึง
ในหมู่บ้าน ท�ำให้มีรายได้เพียงพอต่อการใช้ในชี วิตประจ�ำวัน แรงงานส่วนใหญ่อยู่
ในหมู่บ้าน ท�ำให้ครอบครัวมีความอบอุ่น
การศึกษาผ้าทอเอกลักษณ์ ท้องถิ่น ของ ประพัฒน์ศิลป์ อิ่นแก้ว (2546)
สืบสานต�ำนานผ้าลายกที่ศึกษาประวัติความเป็นมาของผ้าลายกาบบัว ซึ่งถือเป็น
ผ้าประจ�ำจังหวัดอุบลราชธานีตามต�ำนานวรรณกรรมอีสานและประวั ติเมืองอุบล
ที่ปรากฏให้เห็นเป็นหลักฐานคือ ความสวยงามเป็นเอกลักษณ์ของผ้าเมืองอุบล มี
ลวดลายเฉพาะตัวที่ไม่เหมือนใคร เมื่อปีพ.ศ.2543 จังหวัดอุบลราชธานีได้ริเริ่มด�ำเนิน
โครงการ สืบสานผ้าไทย สายใยเมืองอุบล “ผ้ากาบบัว” จึงมีเอกลักษณ์และได้มี
การประกาศเมื่อวันที่ 25 เมษายน (2543) เป็นต้นมา ต่อมาเมื่อปีพ.ศ.2544 จังหวัด
ได้ประชาสัมพั นธ์ให้องค์ภาครัฐและเอกชนแต่งกายด้วยผ้าไทย ผ้ากาบบัว สีกลีบ
บัว ในวันอังคารของทุกสัปดาห์
ทางด้านหัตถกรรมเครื่องปั้นดินเผา นริศศรี แววคล้ายหงส์ (2539) ศึกษา
กระบวนการผลิตและจ�ำหน่ายเครื่ องปั้ นดินเผาด่านเกวียน และผลกระทบของ
การประกอบอาชีพหั ตถกรรมเครื่องปั้นดินเผาที่มีต่อเศรษฐกิจและสังคม พบว่า
กระบวนการผลิตเครื่องปั้นดินเผานั้นสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ผลิตโดยค�ำนึงถึง
ตลาด ส่วนผลกระทบต่อเศรษฐกิจและสั งคมพบว่ามีส่วนท�ำให้สังคมเปลี่ยนแปลง
มีการปรับปรุงระบบการท�ำงาน กระบวนการผลิต และวิถีการด�ำเนินชีวิตของผู้ที่
เกี่ยวข้องมี ความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ศุภชัย สิงห์ยะบุศย์ (2545) ศึ กษาการถ่ายทอดวิธี
คิดและกระบวนการผลิตเครื่องปั้ นดินเผาเชิงพัฒนาในชุมชนที่ผลิตเครื่องปั้นดินเผา
แบบดั้งเดิมของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ พบว่า สมาชิกที่เข้ าร่วมโครงการได้
พัฒนารูปแบบและวิธีการผลิตของตนได้หลากหลาย จากลักษณะรูปแบบและวิธี
การผลิตเครื่องปั้ นดินเผาอย่างเดิมตอบสนองตลาดกลุ่มเดิม วิถีและวิธีการผลิต
เครื่องปั ้นดินเผาที่บ่มเพาะสื บทออดมาตั้ งแต่บรรพชน ส่วนใหญ่เป็นการพัฒนา
ลักษณะรูปแบบที่เป็นจุดเริ่มต้นและทิศทางการพัฒนาอย่างต่อเนื่องให้ได้ผลอย่าง