งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 279
ไหมและการขาย ส่วนค่านิยมเชิงพุทธในด้านภาวนา ค�ำประเคียน โพธิ์เพชรเล็บ
(2545) ศึกษาความเชื่อและปรัชญาการใช้ผ้าไหมมัดหมี่ของชาวอ� ำเภอชนบท
จังหวัดขอนแก่น พบว่าการทอผ้าไหมมั ดหมี่ของชุมชนนี้ยังคงรักษารูปแบบและ
ลวดลายที่เป็นเอกลักษณ์ ผ้าไหมชนบทแตกต่างจากผ้าไหมที่อื่นคือ พื้นผ้าหมี่แข็ง
เนื้อแน่นไม่อ่อนพลิ้ว นิยมท�ำลวดลายที่เกิ ดจากความเชื่อทางพุทธศาสนา จากพืช
จากสัตว์ จากสิ่งของเครื่องใช้ และจากความคิดสร้างสรรค์ สมัยก่อนชาวชนบท
ทอผ้า เพื่อไว้ใช้ในครอบครัวผืนดีๆ จะเก็บรักษาเพื่อเป็นมรดกตกทอดกับลูกหลาน
ผู้ใช้ผ้าไหมมัดหมี่ จะเลือกใช้ผ้าที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษและความเชื่อส่วนบุคคล
ประทีป สีหานาม (2547) ศึกษาการด�ำเนินงานของกลุ่มสตรี ทอผ้าไหมบ้าน
อู่โลก หมู่ 6 ต�ำบลอู่ โลก อ�ำเภอล�ำดวน จังหวัดสุรินทร์ พบว่าหมู่บ้านมี อายุ
ประมาณ 76 ปี มีอาชีพหลักคือ การท�ำนา ส่วนอาชีพรองลงมาคือ รับจ้างและทอผ้า
ซึ่งการทอผ้านั้นเป็นอาชีพที่มีความส�ำคัญมากต่ อชุมชน กลุ่มทอผ้าตั้งขึ้นเมื่อปี
พ.ศ.(2539) มีสมาชิก 23 คน เส้นไหมในการผลิ ตเป็นเส้นไหมที่มาจากอุตสาหกรรม
มี 3 ชนิด คือ ไหมจุล ไหมสน และไหมธรรมดา สมาชิ กสามารถผลิตได้ 30 ผืน/ปี
นอกจากท�ำให้เศรษฐกิจชุมชนมีความมั่นคงสามารถพึ่งพาตนเองได้แล้ว ทางกลุ่ม
ยังให้ ความส�ำคัญในภูมิปัญญาที่ต้องมีการรักษาให้ไว้กับชุมชนและลูกหลานสืบ
ต่อไป โดยต้องมีการเปิดการเรียนการสอนการทอผ้าไหมมัดหมี่ให้กับเยาวชนเพื่อ
เป็นการอนุรักษ์และสร้างงานให้กับชุ มชนอีกส่วนผ้าในกลุ่มชาติพันธุ์เขมร เครือจิต
ศรีบุญนาค (2545) ศึกษาพั ฒนารูปแบบผ้าทอมือไทย-เขมรสุรินทร์ มีจุดมุ่งหมาย
เพื่อศึกษาบริ บทชุมชนเกี่ ยวกับปัญหาและแนวทางพัฒนารูปแบบผ้าทอมื อ
ไทย-เขมรสุรินทร์ โดยการเชื่อมโยงเครือข่ายกับพหุภาคีให้เกิดเครือข่ายการเรียนรู้
พัฒนารูปแบบสีและเทคนิคการทอผ้าไหมที่ยังคงเอกลักษณ์ลวดลายดั้งเดิมโดยเน้น
การเพิ่มคุณค่าของผ้าไหมตามความเหมาะสมและความต้องการของตลาด
ยงยุทธ บุ ราสิทธิ์ (2544) ศึกษาเกี่ยวกับการเลี้ยงไหมอีสาน พบว่ า การเลี้ยง
ไหมเป็นอาชีพเก่าแก่ของกลุ่มชาวไทยอีสานที่นิยมเลี้ยงสืบต่อกันมานานนับพันปี
ผู้หญิงอีสานในสมัยก่อนจะต้องเลี้ยงหม่อนไหมและทอผ้าไหมโดยการสืบทอดการ