Previous Page  223 / 318 Next Page
Information
Show Menu
Previous Page 223 / 318 Next Page
Page Background

222

โสวัฒนธรรม

คอนโดมิ

เนี

ยมสูงค�้ำโบสถ์

บดบั

งทั

ศนี

ยภาพของโบราณสถาน การอนุ

ญาตให้

แหล่

อบายมุ

ขสถานบั

นเทิ

งสร้

างใกล้

วั

ดหรื

อใกล้

สถานที่

ศั

กดิ์

สิ

ทธิ

อั

นเป็

นศูนย์

ธรรม

จิตใจของคนในชุมชน เป็นการท�ำลายคุณค่

าทางวัฒนธรรมอย่างน่าเสียดาย แต่

วัฒนธรรมค�

ำนึ

งถึงเรื่

องจิ

ตใจ และจิ

ตวิ

ญญาณอั

นลึ

กซึ้

งความงามของศิลปกรรม

ก่

อให้

เกิ

ดความสุ

ขของจิ

ตใจ ศาสนาก่

อให้

เกิ

ดคุ

ณค่

าอั

นลึ

กซึ้

งสูงส่

ง เป็

นเครื่

องช่

วย

การยกระดั

บจิ

ตใจของคนให้สูงขึ้

7) ส่งเสริ

มความเข้มแข็

งทางสั

งคม ต้นเหตุ

ของความเสื่

อมเสี

ยทางศี

ลธรรม

เกิ

ดจากอ�

ำนาจในสั

งคม ขาดความสมดุ

ล ดั

งนั้น หากต้

องการสร้

างสั

งคมให้

เข้

มแข็

ง จึ

งต้

องถ่

วงดุ

ลด้

วยการบูรณะฟื

นฟูศี

ลธรรมขึ้

นมา โดยใช้

วั

ฒนธรรมเป็

เครื่

องส่

งเสริ

มความเข้

มแข็

งของสั

งคม เพราะวั

ฒนธรรมมี

ชุ

มชนเป็

นผู้

ปฏิ

บั

ติ

ความ

เป็นชุ

มชนต้องมี

องค์กรชุมชน การมี

องค์กรชุมชนท�

ำให้ชุ

มชนหรื

อสั

งคมเข้มแข็

การพั

ฒนาประเทศในปั

จจุ

บั

นท�

ำให้

ผู้

คนตื่

นเต้

นกั

บตั

วเลขของการเติ

บโต

ทางเศรษฐกิ

จ แต่ในความเป็นจริ

งแล้ว ผู้ที่

ได้รั

บประโยชน์จากการพั

ฒนาที่

ผ่านมา

มีเพียงคนกลุ่

มน้อยกลุ่มเดียว ขณะที่ผู้

คนอีกหลายสิบล้

านคนยังต้

องยากจนและ

ล�

ำบากยิ่

งขึ้

น มี

เพี

ยงภาคอุ

ตสาหกรรมและภาคบริ

การเท่

านั้

นที่

เติ

บโต ส่

วนภาค

การเกษตรไม่ได้โตตามไปด้วย ภาคอุตสาหกรรมเองก็ไม่ได้สัมพันธ์กับภาคเกษตร

เพราะไม่

ได้

แปรรูปจากผลผลิ

ตทางการเกษตรในประเทศ แต่

สั่

งวั

ตถุ

ดิ

บจากต่

าง

ประเทศเข้ามาแปรรูปแล้วส่งออกไปขาย พึ่

งตลาดต่างประเทศมากกว่าในประเทศ

เพราะผู้

คนในประเทศไม่

มี

ก�

ำลั

งซื้

อ ซึ่

งเป็

นการเติ

บโตที่

อั

นตราย เป็

นการเติ

บโตที่

ก้

าว

กระโดดโดยขาดฐานที่มั่นคง เมื่อผู้คนส่วนใหญ่ในประเทศและภาคเกษตรไม่เป็น

ฐานในการผลิต หวังต่างประเทศซึ่งมีการแข่งขันกันอย่างรุนแรง ย่อมน่าเป็นห่วง

แสดงว่า ประเทศไทยเองไม่สามารถ “พึ่

งตนเอง” ได้

ตราบใดที่

รั

ฐยั

งคิ

ดว่

า ภาคอุ

ตสาหกรรมและธุ

รกิ

จการจั

ดการเป็

นภาคที่

ส�

ำคั

ญที่

สุ

ด ละเลยภาคเกษตรและคิ

ดว่

าระบบราชการเป็

นกลไกลที่

ส�

ำคั

ญที่

สุ

ละเลยภาคเอกชนและองค์

กรประชาชน การพั

ฒนาที่

มั่

นคงยั่

งยื

นจะไม่

เกิ

ดขึ้

ประชาชนชาวบ้

านในชนบทจะต้

องดิ้

นต่

อสู้

หาทางช่

วยตั

วเอง โดยไม่

อาจหวั

งพึ่