งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 147
และจัดการภายในชุมชน โดยใช้ “ศีล” มาเป็ นหลักในการพัฒนาคนในชุมชน
ชาวชุมชนศรีษะอโศก มีศักยภาพที่สามารถพัฒนาสร้างสรรค์สินค้าอุปโภค บริโภค
ทางด้านปัจจัยสี่ โดยใช้ระบบเทคโนโลยีที่เหมาะสมผนวกกับภูมิปัญญาชาวบ้าน
และชวิพร มั่ งสุวรรณ (2543) ได้ศึกษาการยอมรับนวั ตกรรมทางการเกษตรของ
เกษตรกรในหมู่บ้านใกล้เคียง มหาวิทยาลั ย เกษตรศาสตร์ วิทยาเขตเฉลิมพระเกียรติ
จังหวัดสกลนคร งานชิ้นนี้ศึกษาลักษณะพื้นฐานทางเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม
นิเวศวิทยา และการยอมรับนวัตกรรมทางการเกษตรของเกษตรกรในหมู่บ้าน
ใกล้เคียงมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ปัญหาและข้ อเสนอแนะในการพัฒนายอมรับ
นวัตกรรมทางการเกษตรของเกษตรกรนั้นเป็นการวิจัยแบบส�ำรวจซึ่งพบว่า ตัวแปร
ที่มีความสั มพันธ์กับการยอมรับนวัตกรรมทางการเกษตรคือขนาดพื้นที่ ถือครอง
การเป็นสมาชิ กกลุ่ม การได้รั บข่าวสารการเกษตร และการปฏิบัติกิจกรรมนวัตกรรม
การเป็นสมาชิกกลุ่มมีความส�ำคัญที่สุด ข้อเสนอแนะเพื่อการพั ฒนา ด้านวิชาการ
ควรจัดโครงการอบรมความรู้เรื่องการท� ำเกษตรผสมผสาน ด้านการส่งเสริม
การเกษตร ปรับโครงสร้างการผลิต ประกันราคาผลิ ต ขยายวงเงินสินเชื่อ
ส่วนบทความของวลัยลักษณ์ ทรงศิริ (2546) เรื่อง การฝังศพครั้งที่สองที่
ทุ่งกุลาร้องไห้ งานชิ้นนี้ ศึกษาเกี่ยวกับการฝังศพครั้งที่สอง ซึ่งเป็นพิธีกรรมเกี่ยว
กับการตายในวัฒนธรรมทุ่งกุลาร้องไห้ พบว่ าการฝังศพครั้งที่สองเป็นเรื่องที่ซับซ้อน
กล่าวคือ เมื่อฝังศพครั้งแรกมาซักระยะหนึ่งแล้วก็จะมีการขุดร่างนั้นขึ้นมาใหม่ เลือก
โครงกระดูกซึ่งอาจจะเป็นส่วนหนึ่งใส่ลงในภาชนะใบใหญ่ ซึ่ งมีสิ่งของเครื่องใช้
ภาชนะใส่ข้าวปลาอาหารหรือของมี ค่าต่างๆ อุทิศแก่ ผู้ตายฝังรวมไปด้วยในบริเวณ
ซึ่งเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ สุสานของตระกูลหรือชุมชน การใช้พื้ นที่เหล่านี้ซ�้ำแล้ว
ซ�้ำเล่าเป็นความเชื่อในพลังของพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สังคมให้ความนับถือร่วมกัน
ส�ำหรับบทความของธีระพงษ์ จตุ รพาณิชย์ (2541) เรื่อง พระอุปคุตกับงาน
บุญผะเหวด เป็นบทความเกี่ ยวกับพระอุปคุ ตกับงานบุญผะเหวด พบว่า ภาคตะวัน
ออกเฉียงเหนือมีงานบุ ญประจ�ำเดือน เรียกว่า ฮี ตสิบสอง (จารีต) จะมีขึ้นในเดือนสี่
ของไทย หรือเดือนมีนาคม ซึ่งเรียกตามส�ำเนี ยงอีสานว่า งานบุญผะเหวด หมายถึง