งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 141
และ “ภูมิภาคนิยม” และในตอนท้ายของเล่มก็มีบทสรุปเกี่ยวกับพัฒนาการทาง
ประวัติศาสตร์ “ท้องถิ่นนิยม” และ “ภูมิภาคนิยม” ในภาคอีสาน
งานวิจัยอีกชิ้นของธาดา สุทธิธรรม(2544) เรื่อง ผังเมืองในประเทศไทย
ผังชุมชนและการใช้ที่ดินสายอารยธรรมเขมรในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ งานชิ้นนี้
ศึกษาผังเมืองในประเทศไทย ผังชุมชนและการใช้ที่ดินสายอารยธรรมเขมรในภาค
ตะวันออกเฉียงเหนือ พบว่า การก�ำเนิดของชุมชนจ�ำนวนมากในประเทศไทยมีมา
ตั้งแต่สมัยก่อนประวั ติศาสตร์ โดยเลือกท�ำเลที่เหมาะสมทั้งทางภูมิศาสตร์และ
จิตศาสตร์ อารยธรรมเขมรได้แผ่ขยายเข้าสู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือจากอาณาจักร
กัมพูชา จนกระทั่งสามารถครอบครองดินแดนทั้งหมดและบางส่วนของภูมิภาค
ใกล้เคียงไว้ได้ โดยมีการวางผังเมืองตามฮิ นดูคติและความเชื่อในลัทธิเทวราชา เมือง
และชุมชนต่างๆ มีแผนผังองค์ประกอบซับซ้อนตามศักดิ์ ของเมืองในการควบคุม
ราชอาณาจักร หนังสือของเดช ภูสองชั้น (2546) เรื่อง ประวัติศาสตร์ สามัญชน
ฅนทุ่ งกุลา เป็นงานที่ศึกษาเกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของทุ่ งกุลาร้องไห้แห่งนี้
ตั้งแต่ยังเป็นยุคที่แห้งแล้งจนกลายเป็นยุคข้าวหอมมะลิ โดยสะท้อนให้เห็นภาพพลัง
ชีวิตและจิ ตใจของคนชนบทที่มีความเป็นอยู่ ในทุ่งกว้าง จากทางเกวียนมาถึงทางรถ
ส่วนบทความของจงดี ภิรมย์ ไชยและจี ระวัฒน์ พืชสี (2545) เรื่องผึ้งกับ
สุขภาพ อีกหนึ่งภูมิปัญญาชาวบ้านสู่การพึ่งพาตนเอง เป็นบทความเกี่ยวกับ ผึ้ง
กับสุขภาพ อีกหนึ่ งภูมิปัญญาชาวบ้านสู่ การพึ่งพาตนเองที่บ้านเพี้ยฟาน หมู่ 1
ต�ำบลบัวเงิน อ� ำเภอน�้ำพอง จังหวัดขอนแก่น พบว่า ชาวบ้านมีอาชีพหลักคือ
ท�ำนาและท�ำไร่อ้อย การเลี้ยงผึ้งจึงเป็นอาชีพเสริมเพิ่มรายได้ให้ครอบครัวอีกทาง
หนึ่ง และยังเกี่ยวข้องกับระบบนิเวศและสุขภาพของมนุษย์ เป็นอย่างมาก ดั งนั้น
ชุมชนจึงช่วยกันปลูกต้นไม้ยืนต้น พวกป่ าแดง ป่านุ่น ในพื้นที่สาธารณะของหมู่บ้าน
และขยายไปหมู่บ้านอื่น เพื่อหาดอกไม้ให้ผึ้งกิน นอกจากช่วยให้ชาวบ้านมีรายได้
เพิ่มขึ้นแล้วยังมีสุขภาพดีขึ้นอีกด้วย ประโยชน์ของน�้ำผึ้ง คือ ลดความเครียด
งานวิจัยของภูมิศักดิ์ พิทักษ์เขื่อนขันธ์ และคณะ (2543) เรื่อง สถานภาพ
การแปรรูปผลิตภัณฑ์จากข้าวในชนบทของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ได้ศึกษา