งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 123
ส่วนศิริพร บุณยะกาญจน (2542) ได้ศึกษาการผลิตหัตถกรรมไม้ไผ่ของชาว
ผู้ไทบ้านหนองห้าง ต�ำบลหนองห้าง อ�ำเภอกุฉินารายณ์ จังหวัดกาฬสินธุ์ พบว่า
เป็นการผลิตเพื่อจ�ำหน่ ายและใช้สอยในครั วเรือนและสืบทอดวิธีการจากบรรพบุรุษ
มีผลิตภัณฑ์คือ กระติบข้าว ข้ อง กระบุง กระด้ง มวยนึ่งข้ าว ซอน และกระเป๋าลายขิด
ชาวบ้านมีรายได้ประมาณเดือนละ 500-2,400 บาท ท�ำให้ชาวบ้านมีรายได้เพิ่มขึ้น
มีการเก็บออม ภาระหนี้สินลดลงไม่มีการอพยพไปต่างถิ่น ครอบครัวอบอุ่น และ
ปิยะมาศ เม็ดไธสง (2544) ได้ศึกษาแนวทางการจั ดการขั้นพื้นฐานเพื่อการพัฒนา
คุณภาพชีวิตของชาวกูยใน จั งหวัดสุรินทร์ ผลการวิจัยพบว่า ชาวกูยช้าง กูยเขมร
กูยลาว รู้คุณภาพชีวิตตรงกั น 6 ด้าน คือ รายได้ การประกอบอาชีพ สุ ขภาพ
อนามัย การศึกษา การมีส่วนร่วมในการพัฒนาชุมชนกับประเพณีวัฒนธรรม และ
ความเชื่อ ทั้ง 3 กลุ่ ม เห็นว่า การประกอบอาชี พและรายได้มีความส�ำคัญที่สุด
ในขณะที่คุณภาพชีวิตด้านการศึกษา อยู่ในล�ำดับกลาง ชาวกูยทั้ง 3 เห็นว่าการศึกษา
ขั้นพื้นฐานเป็นหน้าที่ ของภาครัฐ โรงเรี ยนควรสอนให้รู้หนังสือ และให้ความรู้ ที่ช่วย
ให้มีงานท�ำ การจัดกิจกรรมนอกโรงเรียนควรเน้นความรู้ด้านการประกอบอาชีพ และ
ถ่ายทอดภูมิปัญญาของชาติพันธุ์ เช่ น ชาวกูยช้างเสนอให้มีโรงเรียนควาญช้าง
นอกจากนี้ ควรให้ความส�ำคัญด้านการถ่ายทอดศิลปะและวัฒนธรรมด้วย
นอกจากนี้เพลินพิศ เจริญศักดิ์ขจร (2540) ได้ศึกษา การเปลี่ยนแปลง
กระบวนการผลิตผ้าห่มเหยียบ บ้านสงยาง ต�ำบลกมลาไสย จังหวัดกาฬสินธุ์ พบว่า
การผลิตผ้าห่มเหยี ยบเกิดจากความพยายามในการแก้ปัญหาความยากจน โดยท�ำ
เป็นอาชีพเสริม ลายผ้าและสีนั้นมีการประยุกต์ให้สวยงามส่วนบุคคล ผลกระทบ
กับวิถีชาวบ้าน คือ ท�ำให้หนี้สินลดลง ไม่มีการเคลื่อนย้ายแรงงาน เกิดความสัมพันธ์
ทางครอบครัวและเครือญาติมากขึ้น ส�ำหรับฉัตรชัย แฝงสาเคน (2538) ได้ศึกษาความ
สัมพันธ์ของกระบวนการผลิตผ้าไหมมัดหมี่กับวิถีชีวิตของชาวบ้านก�ำพี้ อ�ำเภอบรบือ
จังหวัดมหาสารคาม พบว่า เป็นกระบวนการผลิตที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากบรรพชน
โดยผลิตไว้ใช้ในครั วเรือน มาระยะหลั งกระบวนการผลิตเริ่มมี การน�ำเทคโนโลยี
สมัยใหม่ เข้ ามา ท�ำให้เกิ ดระบบเศรษฐกิจเพื่อขาย ชาวบ้านจึงมีรายได้เพิ่มขึ้น