112 โสวัฒนธรรม
เนื้อวัวและแมลงทุ กชนิด ปลาจ่อมที่ท�ำจากกุ้ งฝอยหมักเกลือแล้ วใส่ข้าวคั่ว เป็น
อาหารยอดนิยม นิยมบริโภคข้าวจ้าว ส่วนความเชื่ อที่มีต่ออาหารในชีวิตประจ�ำวัน
นั้นเป็นความเชื่ อที่เกี่ยวกับสภาพแวดล้อมประสบการณ์ สุขภาพ และเชื่อต่ อสิ่ง
เหนื อธรรมชาติ อาหารที่ใช้ในงานมงคลนิยมอาหารที่มีเส้ นเพื่อแสดงถึ งความยืนยาว
ส�ำหรั บเสริม ผลเพิ่ม (2541) ได้ศึกษาข้ อมูลจากเอกสารและภาคสนาม
3 แห่งคือ อ�ำเภอเมือง อ�ำเภอเขมราฐและอ�ำเภอพิบูลมังสาหาร พบว่า การส่วงเฮื อ
(การแข่งเรือ) เป็นกิจกรรมหนึ่งในช่วงเทศกาลออกพรรษา เชื่อว่า เฮือส่วงแต่ละล�ำ
นั้นมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์สถิ ตอยู่ ดังนั้น การขุดเฮือส่วงและการใช้จึงมีความเกี่ยวพันกับ
พิธีกรรมและความเชื่อในทุกขั้นตอน ส่วนธิดารัตน์ ดวงสินธุ์ (2546) เรื่อง แนวคิดเชิง
ปรัชญาที่ปรากฏในประเพณีแห่เทียนพรรษาของประชาชนอ� ำเภอเมืองอุบลราชธานี
มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึ กษาแนวคิดทางอภิปรัชญา จริยศาสตร์ และสุนทรียศาสตร์
ทางอภิ ปรัชญา ซึ่ งได้แก่ ธรรมชาติของมนุษย์ และเจตจ�ำนงเสรี การท�ำเทียนพรรษา
เป็นการสร้างสรรค์ด้านจิตใจ ท�ำให้จิตใจเป็นสุขและได้ปั ญญา การถวายเทียน
เป็นการสร้างบุญ เพื่อให้ ตนเองมีปัญญาและเฉลียวฉลาดทั้งในชาตินี้และชาติ
หน้า ด้านจริยศาสตร์ สะท้อนถึ งความคิดว่าด้วยอุดมคติของชีวิตมนุษย์ และ
เกณฑ์ตัดสินทางจริยธรรม ด้านสุนทรียศาสตร์คือความศรัทธา และเกณฑ์ตัดสิน
คุณค่าทางสุนทรียศาสตร์ขึ้นกับความรู้สึกและประสบการณ์ของแต่ละบุคคล ส่วน
สาเหตุแห่งการเปลี่ยนแปลงมี 2 ปัจจัยคือ ปัจจัยภายในและปัจจัยภายนอก ปัจจัย
ภายในเกิดจากความคิดและค่านิยมของมนุษย์ ส่วนปั จจัยภายนอก ได้แก่ การเมือง
เศรษฐกิจ สังคม
สุริยา สมุทคปติ์ พัฒนา กิตติอาษา ศิลปะกิจ ตี่ขันติกุล และจันทนา
สุระพินิจ (2540) ได้ท�ำการวิจัยเรื่อง พิธีกรรม “ข่วงผีฟ้อน” ของ “ลาวข้าวเจ้า”
จั งหวัดนครราชสีมา โดยศึกษาตรวจสอบ น�ำเสนอรูปแบบและเนื้อหาส�ำคัญ
“วิธีคิดของคนไทย” ในระดั บชาติตั้งแต่สมัยของรัชกาลที่ 4 น�ำเสนอข้ อค้นพบ
เกี่ยวกับ “วีธีคิด” ของชาวบ้านในชนบทอีสาน พบว่า “วีธีคิด” เป็นผลผลิตทาง
ประวัติศาสตร์ และชาติพันธุ์ถูกสร้างขึ้ นเพื่อทางการเมืองไม่ใช่อยู่ตามธรรมชาติ