202 ถกเถียงวัฒนธรรม
เป็นต้น อย่างไรก็ดี กรอบในงานศึกษาจะเน้นไปที่การให้ความส�ำคัญกับการศึ กษา
พัฒนาการของชุมชนต่ างๆ ตั้งแต่อดี ต ซึ่งมักพบว่าชุมชนส่วนใหญ่มีลั กษณะ
พื้นฐานที่ใกล้เคียงกันก็คือลักษณะของความเป็นสั งคมเกษตรกรรม จนกระทั่ง
เกิดการเปลี่ ยนแปลงเข้าสู่กระบวนการพัฒนาความทันสมัยและระบบเศรษฐกิจ
จากภายนอกเริ่มเข้ามามีบทบาทต่อชุ มชนมากขึ้นและน�ำการท่ องเที่ ยวเข้ามาสู่
บริบทของชุมชน ทั้งนี้ในการสังเคราะห์วัฒนธรรมกับการพัฒนาในประเด็นนี้ จะ
มุ่งไปที่กระบวนการและการสร้างการมีส่วนร่ วมระหว่างกลุ่มผู้ เกี่ยวข้ องต่างๆ
(stake-holders) ที่มีต่อทรัพยากรท่องเที่ยวชุมชนเช่น องค์กรปกครองส่วนท้ องถิ่น
ผู้ อาศัยในชุมชน หน่ วยงานของรัฐบาลกลาง นักท่ องเที่ยวและอื่นๆ เพื่ อแสดงให้เห็น
ภาพของการเปลี่ ยนแปลงและแนวโน้มที่อาจเกิ ดขึ้นต่อไปในอนาคต
กระบวนการพัฒนาความทั นสมัยและความเป็นอุ ตสาหกรรมของประเทศ
ที่เกิ ดขึ้นอย่างต่อเนื่องนับตั้งแต่ ภายหลังสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นต้ นมา
ได้ก่อให้เกิ ดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่ างมากทั้งในพื้นที่บริบทชุมชนเมื องและชุมชน
ชนบท ทั้งนี้ การขยายตัวของความเป็นเมือง (urbanization) ส่งผลกระทบต่อวิถีชีวิตของ
ประชากรในเขตเมืองในแง่ของความเร่ งรีบในชีวิ ตประจ�ำวัน การแข่งขัน การเอารัด
เอาเปรียบ ความตึ งเครียด รวมถึงความรู้สึกโดดเดี่ยวในสังคมที่มีลักษณะของ
ความเป็นปั จเจกบุคคลสูง และด้วยมโนทัศน์ ดังกล่าว จึงน�ำมาซึ่ งปรากฏการณ์
ของการโหยหาอดีต (nostalgia) ซึ่งบุคคลต้องการพาตัวตนกลับไปสู่ความเรียบง่าย
และงดงามของภาพสังคมไทยในอดีตที่ยังคงลักษณะของความเป็นสั งคมชนบท
ซึ่งผู้คนมีความเอื้ อเฟื้อเผื่อแผ่ มีน�้ำใจ ด� ำเนินชีวิตไปอย่างเรียบง่ายและไม่ เร่งรี บ
เหมือนกับชี วิตในเมือง ด้วยเหตุนี้ทัศนะและมุมมองเกี่ยวกับ “ความเป็นพื้นบ้าน”
“ชุมชนท้องถิ่น” “ดั้งเดิม” รวมทั้ง การเปิดโอกาสให้บุคคลได้มีโอกาสกลับไปสัมผัส
กับประสบการณ์ในวัยเด็กอีกครั้งแม้ จะเป็นเวลาไม่นานก็กลายเป็นสิ่งส�ำคัญและ
จ� ำเป็นส�ำหรับการผ่อนคลายและปลดปล่อยความเครียดที่สะสมมาเพื่อให้พร้อม
กลับไปเผชิญชีวิตในเมืองได้ต่อไป