118 ถกเถียงวัฒนธรรม
นอกจากนี้ยังมีกลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ อีก เช่น ละว้า (อุก๋อง หรือกว๋อง) เขมร
ญวน และชาวอินเดียแต่มีข้อมูลที่จะน�ำเสนอไม่มากนัก ซึ่งได้น�ำเสนอในรายงาน
วิจัยฯไว้บ้างแล้ว
จากหลักฐานต่างๆ ดั งกล่าว เราอาจกล่ าวได้ว่าความหลากหลายทาง
ชาติพันธุ์ในภาคกลางของประเทศไทยในส่วนใหญ่เป็นผลสืบเนื่องจากสงคราม
ระหว่างสยามและรัฐเพื่อนบ้านต่างๆ ในอดีต เช่น ไทยกับลาวส�ำหรับการอพยพของ
กลุ่มที่ใช้ภาษาตระกูลไท ส่วนสงครามระหว่างรัฐมอญกับรัฐพม่ า และระหว่างรัฐไทย
และรัฐพม่ า ท�ำให้เกิ ดการอพยพของมอญและกะเหรี่ยงเข้ามาในไทย ส่ วนกรณี
อพยพของมลายูมุสลิมเกิดจากการสงครามระหว่ างไทยกับรัฐมลายูโดยเฉพาะรัฐ
“ปตานี” (ครอบคลุมสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ในปัจจุบัน) ส่วนการอพยพของ
คนจีนเกี่ยวข้องกับแรงจูงใจทางเศรษฐกิจเป็นส�ำคัญ ทั้งนี้มีข้อสังเกตว่ากลุ่มชาติพันธุ์
ที่ใช้ ภาษาตระกูลไท ซึ่งมีวัฒนธรรมใกล้ เคียงกับคนไทยเป็นกลุ่มที่ ถูกบังคับให้
อพยพในขณะที่มอญและกะเหรี่ยงอพยพมาตั้ งถิ่นฐานด้วยความสมัครใจมากกว่า
หากมองย้อนกลั บไปในประวัติศาสตร์ ความหลากหลายทางชาติพั นธุ์ใน
ภาคกลางได้มีมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานี แต่ความหลากหลายทาง
ชาติพันธุ์ที่ปรากฎในปัจจุบันเป็นผลมาจากสงครามและความขัดแย้งระหว่างรัฐ
ต่างๆ ในช่วงสมัยกรุงธนบุรีและรั ตนโกสินทร์ กับความขัดแย้งทางการเมื องในพม่า
เป็นส�ำคัญ โดยอาศัยงานศึ กษาของสุวิไล เปรมศรีรัตน์ และคณะ (2548) ผู้เขียน
สามารถประมาณการสัดส่วนเป็นร้อยละของประชากรชาติพันธุ์ (อาศั ยเกณฑ์ภาษา
เป็นหลัก) ในท้องถิ่นต่างๆ ในภาคกลางซึ่งมีประมาณ 14 ล้านคนที่รวมกรุงเทพฯ ด้วย
ได้ดังนี้คือ
กลุ่มที่ใช้ภาษาตระกูลไท (ไม่นับรวมคนไทยภาคกลางซึ่งมีประชากร
ประมาณ 90%)
ลาวโซ่ง มีจ�ำนวนประชากรประมาณ 0.4% ของภาคกลางกระจุกตัวอยู่ใน
จั งหวัดเพชรบุรี สุพรรณบุรี นครปฐม ราชบุรี พิจิตร และพิษณุโลก