116 ถกเถียงวัฒนธรรม
และสุพรรณบุรี ซึ่งเป็นชุ มชนที่เกิดขึ้นจากผู้อพยพร่วมยุ คสมัยกันบ้าง ต่างยุคสมัย
กั นบ้าง ที่ เก่าแก่ที่สุดมีหลักฐานในท้องถิ่นว่าบรรพบุรุษมาตั้งถิ่นฐานตั้ งแต่ครั้งสมัย
อยุธยา เช่น บ้านม่วง ซึ่งมีความเก่าแก่ประมาณ 300 ปีเป็นต้น
ส�ำหรับกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ที่เรียกตัวเองว่า “โพล่ง” “ปากะญอ” และอื่นๆ
เช่ น “กะเร็นนี” “บะเว” “คะยาห์” หรื อ “ตองชู” ถูกทางราชการไทยและนักวิชาการ
ทั้งไทยและต่างประเทศรวมเรียกว่า “กะเหรี่ยง” หรือ “Karen” ในภาษาอังกฤษ
โดยที่ยังไม่มีหลักฐานเชิงชาติพันธุ์ชัดแจ้ งว่าเขามีจิตส�ำนึกทางชาติพันธุ์ อย่างไร
เป็นกลุ่มชาติพันธุ์เดียวกันหรือไม่ ในรายงานวิจัยนี้จะจ�ำกัดการวิเคราะห์เฉพาะที่
เกี่ยวกับชุมชนกะเหรี่ยงในภาคกลางซึ่งส่วนใหญ่เป็น “โพล่ง” เท่านั้น
ในปัจจุบันชุมชนกะเหรี่ยงภาคกลางกระจุกตัวและกระจายตัวในพื้นที่เรียก
กั นว่า “ภาคกลางตะวั นตก” ซึ่งมีประจวบคีรีขันธ์ เพชรบุรี ราชบุรี สุพรรณบุรี
อุทัยธานี และกาญจนบุรี ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มที่เรียกตัวเองว่า “โพล่ง” ที่ใน
เอกสารวิชาการในภาษาอังกฤษเรียก “Pwo Karen” (กะเหรี่ ยงโปว์)จากตัวเลข
ในปีพ.ศ.2531 ของสถาบั นวิจัยชาวเขามีหมู่บ้านกะเหรี่ยง 26 หมู่บ้าน (4,537คน)
ในจังหวัดราชบุรี 24 หมู่บ้าน (2,033 คน) ในจั งหวัดอุทัยธานี 114 หมู่บ้าน (2,293 คน)
ในจั งหวัดเพชรบุรี 11 หมู่บ้าน (1,157 คน) ในจังหวัดสุพรรณบุรี และ 1 หมู่บ้าน (186 คน)
ในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ (Bafffiifie 2003) ซึ่งพื้นที่ที่มีชุมชนกะเหรี่ยงของจังหวัดต่างๆ
ดังกล่าว เป็นบริเวณชายแดนติดต่อกับพม่า และเนื่ องจากในวิถีชีวิ ตการผลิตดั้งเดิม
ของกะเหรี่ยงมีลักษณะที่เรียกกันว่า “ไร่หมุนเวียน” ท�ำให้มีการเคลื่อนย้ายไปมา
ยากที่จะก�ำหนดอายุของหมู่บ้านได้เพราะการตั้งหมู่ บ้านมี ลักษณะกึ่ งถาวรเป็น
ส่วนใหญ่ แต่สามารถก�ำหนดเป็นบริเวณที่ตั้งถิ่นฐานโดยรวมได้
หากพิจารณาหลักฐานประวัติศาสตร์ท้องถิ่นและความทรงจ�ำของชุมชน
กะเหรี่ยงในงานศึ กษาต่ างๆ ความเก่าแก่ของชุมชนหลากหลายกันไปในแต่ละท้องถิ่น
ซึ่ งบางท้องถิ่นก็มีประวั ติศสตร์ชาติพันธุ์ แต่ในบางท้องถิ่นก็ไม่มีเรื่องเล่าเกี่ ยว
กั บความเก่าแก่ของชุมชน เท่ าที่มีหลักฐานเกี่ยวกับชุมชนกะเหรี่ยงในภาคกลาง
บริเวณชุมชนที่มีความเก่าแก่มากที่สุดอยู่ในอ�ำเภอทองผาภูมิ และอ�ำเภอสังขละบุรี