งานวิจัยวัฒนธรรมภาคกลาง 117
ใน จ.กาญจบุรี ที่วัดเพลง และอ.สวนผึ้ง จ.ราชบุรี กับในบางพื้นที่ของสุพรรณบุรี
และอุทัยธานี เช่น ทุ่งใหญ่นเรศวร คือมาตั้งหลักแหล่งเมื่อประมาณพุทธศตวรรษ
ที่ 23 คือ เกินกว่า 200 กว่าปี
ชุมชนที่ก่อตั้งเก่าแก่รองลงมาคื อประมาณในสมัยต้นรัตนโกสินทร์ หรื อ
ประมาณ 150-200 ปี มาแล้วและเป็นส่วนใหญ่ของชุมชนกะเหรี่ยงทั้งหมดในภาคกลาง
ซึ่งอยู่กระจัดกระจายในจังหวัดเพชรบุ รี (บ้านป่าเต็ง) กาญจนบุรี (แควน้อย) และ
สะเดิ่ง อ.สังขละบุรี ที่ตั้งถิ่นฐานไม่เกิน 100 ปี มีอยู่ 2-3 ชุมชนในงานศึกษาคือ
บ้านกล้วย อ.ด่านช้าง จ.สุพรรณบุรี (ประมาณ 60 ปี) และ อ.บ้านไร่ จ.อุทัยธานี
(พ.ศ.2531)
ในงานนี้ทั้งค�ำว่ า “จีน” และ “มุสลิม” เป็นค� ำเรียกรวมซึ่งแต่ละกลุ่มอาจจะ
จ�ำแนกออกเป็นกลุ่มย่อยๆ อีก ในทัศนะของคนในที่ เป็น “จีน” “คนจีน” มีภาษาท้องถิ่น
แยกย่อยอี กเช่น แต้จิ๋ว ไหหล�ำ กวางตุ ้ง และฮกเกี้ยน เป็นต้ น ส่วนมุสลิมเป็น
ค�ำเรี ยกเหมารวมในฐานะที่นับถือศาสนาอิสลามร่ วมกัน แต่ชาติพันธุ์ดั้งเดิมนั้น
ต่างกัน เช่นเป็น “จาม” เป็น “ยะวา” หรือ เป็น “มลายู” เป็นต้น
จีนและมุ สลิมโดยส่วนใหญ่ ตั้งถิ่นฐานในเมือง กระจายตัวอยู่ ทั่วไปใน
จังหวัดต่างๆ ของภาคกลาง ที่เป็นชุมชนชนบทมีเป็นส่วนน้อย แต่ ปัญหาส�ำคัญ
คือว่างานวิจัยที่ศึกษาชุมชนจีน และมุสลิมในเมืองมักเป็นชุมชนในกรุงเทพฯ แม้ว่า
ชุมชนจีนและมุสลิมในภาคกลางนอกเหนื อจากกรุงเทพฯ คงมีมิใช่น้อย แต่ยังไม่ใคร่
มีผู้สนใจศึกษา งานศึกษาชุมชนจีนของภาคกลางนอกกรุ งเทพฯที่พบ เป็นชุมชนจีน
ใน ต.มหาชัย อ.เมือง จ.สมุทรสาคร ใน อ.อ้อมใหญ่ และ อ.ท่าฉลอม จ.สมุทรสาคร
และ อ.เมือง จ.นครปฐม ซึ่งสันนิ ษฐานได้ว่าบรรพบุ รุษได้เข้ามาตั้งถิ่นฐานสมัยต้น
หรือกลางรัตนโกสินทร์ซึ่งอายุชุมชนไม่เกิน 200 ปี
ส่วนงานศึกษาชุมชนมุสลิ มเชื้อสายมลายูซึ่ งอยู่ในจังหวัดของภาคกลาง
ที่ไม่ใช่กรุงเทพฯ เป็นการศึกษาชุมชน อ.ปากเกร็ด และอ.บางบัวทอง จ.นนทบุรี
ซึ่งคงถูกอพยพมาในยุคต้นรัตนโกสินทร์ ส่วนมุสลิมที่มีเชื้อสายจามและชวา อยู่ใน
กรุงเทพทั้งหมด