284 สืบโยดสาวย่าน
มาจากอิทธิ พลของภาษาสันสกฤตที่ใช้ในพุทธศาสนาลัทธิมหายาน (สุธิวงศ์ พงศ์
ไพบูลย์, 2542) ซึ่ งแพร่หลายอยู่ในภาคใต้ก่อนพุทธศาสนาลังกาวงศ์ นอกจากนี้ยัง
กล่าวถึงการตั้งชื่อตามก�ำเนิด และนามปีเกิด อีกทั้งนิยมตั้งชื่อตามทั กษาปกรณ์ คือ
ดาวเคราะห์ ส่วนในรัชกาลที่ 6 โปรดให้ใช้ภาษาบาลีหรือสันสกฤตในการตั้งชื่อ นับแต่
นั้นมาชาวภาคใต้จึงนิยมตั้งชื่อและนามสกุลเป็นภาษาบาลี หรือสันสกฤตมาจนถึง
ปัจจุบัน งานชิ้นนี้นอกจากแสดงให้เห็ นปรากฏการณ์การใช้ภาษาดังกล่าวในแต่ละ
ช่วงเวลาแล้ว ยังสะท้อนให้พัฒนาการการใช้ภาษาในภาคใต้อีกด้ วย มีบทความ
2 บทความ ที่มีสาระเกี่ ยวกับภาษา แต่เน้นที่อักขรวิธี และพั ฒนาการด้านการเขียน
อั กษร ได้แก่ บทความเรื่องพลวั ตด้านอักขรวิทยาของวรรณกรรมทักษิณ และเรื่อง
พัฒนาการเขียนอักษรในหนังสือบุด บทความแรกกล่าวถึงพื้นที่บริเวณเอเชียตะวัน
ออกเฉียงใต้ ซึ่งมีประเทศไทยรวมอยู่ด้วยนั้นว่าได้รับอิทธิพลจากอารยธรรมอินเดี ย
มายาวนานตั้ งแต่ประมาณพุทธศตวรรษที่ 11 – 12 รูปอักษรปัลลวะเป็นรูปอั กษร
แบบแรกในประเทศไทยที่ รับมาจากอินเดียเข้ามาพร้อมกับการเผยแพร่ศาสนา
ปรากฏอยู่ในจารึกต่างๆ หลายหลัก ส� ำหรับรูปอั กษรในเอกสารโบราณภาคใต้
ในช่วงพุทธศตวรรษ 15 – 17 ไม่พบหลักฐานเอกสารโบราณใดๆ จนถึงพุทธศตวรรษ
ที่18 พบจารึกอักษรขอมภาษาเขมร อักษรขอมภาษาสันสกฤต อักษรขอมภาษา
บาลี และอักษรมอญโบราณภาษามอญและพม่าโบราณ ครั้นถึงพุทธศตวรรษที่ 22
จึงปรากฏหลักฐานการใช้รูปอักษรในจารึกแผ่นทองค�ำหุ้มปลียอดพระบรมธาตุเจดีย์
นครศรีธรรมราชจารึกด้วยอักษรไทยและอักษรขอมตรงกับรัชกาลสมเด็จพระเอกา
ทศรถ จากหลั กฐานนี้บ่งชี้ว่ากลุ่มชนในภาคใต้รู้จักใช้อักษรไทย และอักษรขอม
บันทึกเรื่องราวต่างๆ มาก่อนหน้านั้น (ก่องแก้ว วี ระประจักษ์ , 2547) ความรู้ที่ได้จาก
การศึกษาอารยธรรมการใช้รูปอักษรและภาษาในเอกสารโบราณของภาคใต้ตั้งแต่
พุทธศตวรรษที่12 เป็นต้นมา คือ รูปอักษรปัลลวะ รูปอักษรหลังปัลลวะ รูปอั กษร
ขอมและมอญโบราณ และรูปอักษรไทย และขอม ส่วนบทความเรื่อง พัฒนาการ
การเขียนอั กษรในหนังสือสมุดไทยและหนังสือบุ ด กล่าวถึง หนังสือสมุดไทยว่าภาค
ใต้เรียกหนังสือบุด หนังสือดังกล่าวมี 2 ชนิด คือ สมุดไทยด�ำ (บุดด�ำ) และสมุดไทยขาว
(บุดขาว) ใช้บันทึกลายลักษณ์อักษร ไม่มีเลขหน้า เรื่องราวที่บันทึกมีตั้งแต่แบบเรียน