234 สืบโยดสาวย่าน
วัฒนธรรมให้มากกว่าที่เป็นอยู่ ประชาสัมพันธ์ให้รู้ถึงคุณค่าของศิ ลปวัฒนธรรม
ท้องถิ่น แก้ไขปัญหาช่องว่างรายได้ ระหว่างภาคชนบทกับคนเมืองให้ แคบลงและเปิด
โอกาสให้ประชาชนมีส่วนร่วมในการบริหารจัดการศิลปวั ฒนธรรมท้องถิ่นอย่างแท้จริง
ในส่วนงานการวิจัยเชิงปริมาณ 2 เรื่อง มีการเก็บข้อมูลเอกสาร และการ
ลงพื้นที่ ภาคสนาม ใช้แบบสอบถาม การสัมภาษณ์ และแบบส�ำรวจรายการ
ได้แก่ การศึกษารูปแบบการฝึกอบรมบุคลากรด้านคุณภาพการบริ การของการ
ท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรม ภูเก็ต พังงา และกระบี่ (กุลวรา สุวรรณพิมล, วีรภัทร์
โชติ วิริยะกุล, ดวงรัตน์ โกยกิจเจริญ, นงเยาว์ ใจห้อ, 2549) พบว่า บุคลากรภาครัฐ
ต้องการแผนพัฒนาฝึกอบรมที่ชัดเจนและต่อเนื่อง แผนต้องมีความสอดคล้องกัน
ระหว่างองค์กร และการให้ความรู้เพื่อจะได้ปฏิ บัติงานได้อย่างถูกต้องและมี ทิศทาง
รวมทั้งการสร้างจิตส�ำนึกในการอนุรักษ์แก่คนในท้องถิ่ นและภาคีอื่นๆ บุคลากรใน
ท้องถิ่น ต้องการให้มีการฝึกอบรมด้านการจัดการการท่องเที่ยวที่ชุมชนมีส่วนร่วม
ในการบริหารจัดการส�ำหรับองค์การภาคเอกชน ต้ องการให้เพิ่มความรู้แก่บุ คลากร
ภายในองค์กรทุกแผนกเกี่ยวกับรูปแบบการท่องเที่ยว แหล่งท่องเที่ ยวที่ส�ำคัญ และ
กิ จกรรมการท่องเที่ยว ส�ำหรับด้ านรูปแบบและวิธีการฝึกอบรม พบว่ า องค์การ
ภาครัฐต้องการวิธีการฝึ กอบรมในรูปแบบการบรรยายและการอภิปรายเป็นหมู่
คณะ บุคลากรในท้องถิ่นต้องการรูปแบบการฝึกอบรมแบบการศึกษานอกสถานที่
การสาธิต และการประชุมเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ส่วนองค์กรภาคเอกชนมี
รูปแบบการฝึกอบรมพนักงานก่อนเข้าสู่งาน และการฝึกอบรมพนักงานระหว่าง
ท�ำงานด้านกระบวนการสร้างเครือข่ ายพบว่า ทั้ ง 3 ภาคส่วน มีความเห็ นที่
สอดคล้ องกันในการสร้างเครือข่ายการท�ำงาน โดยให้ระบุบทบาท หน้าที่ และ
กิจกรรมของแต่ละภาคส่วนให้ชัดเจน รวมทั้ งการจัดสรรประโยชน์อย่างเท่าเทียม
กั น การศึกษากลยุ ทธ์ด้านราคาของผลิ ตภัณฑ์การท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรมของ
จั งหวัดภูเก็ต พังงา และกระบี่ งานชิ้นนี้กล่าวถึง การตั้งราคาผลิตภัณฑ์ที่ใช้เกณฑ์
ต้นทุนและก�ำไร ลักษณะของเฉพาะของผลิ ตภัณฑ์ แต่ละชนิดท�ำให้การตั้งราคา
มีความแตกต่างกัน ส�ำหรับความต้องการของนักท่องเที่ยวชาวไทยและชาวต่างชาติ