Previous Page  147 / 326 Next Page
Information
Show Menu
Previous Page 147 / 326 Next Page
Page Background

146

สืบโยดสาวย่าน

เขาเคยภูมิ

ใจว่

า “แผ่

นดิ

นนี้

กูอยู่

มาตั้

งแต่

เกิ

ด กูรู้

หมดทุ

กหนทุ

กแห่

ง กูรู้

จั

กต้

นไม้

ทุ

กต้น หากมึ

งหลงป่า ถ้าไม่ถูกเสื

อกิ

นเสี

ยก่อน กูตามหาจนพบ” ปัจจุ

บั

นได้ยิ

นแต่

ค�

ำร�

ำพึ

งว่า “พวกกูอยู่บนที่

ดิ

นของคนอื่

น ท�

ำไมถึ

งอยู่ไม่ได้ เวลากูย้ายทั

บ ก็

ไม่ได้

เอาดิ

นไปด้วย” (อาภรณ์ อุ

กฤษณ์ : 2536) ยั

งมี

การบั

นทึ

กปัญหาที่

เกิ

ดขึ้

นกั

บซาไก

ไว้อี

กว่า ภายใต้ภาพที่

ดูเหมื

อนดี

นั้

นได้ซ่อนเร้นความยากไร้ล�

ำเค็

ญและการท�

ำลาย

ภูมิ

ปั

ญญาหรื

อวั

ฒนธรรมอั

นเป็

นเอกลั

กษณ์

ทางชาติ

พั

นธุ

ของซาไกกั

นซิ

วให้

ล่

มสลาย

ลง ทั้

งนี้

เนื่

องมาจากการพัฒนาที่

เน้นแต่ด้านวั

ตถุ

แต่ขาดความสนใจช่วยเหลื

อใน

ด้

านวิ

ธี

คิ

ดและวิ

ธี

ปรั

บตั

ว จึ

งท�

ำให้

ซาไกกั

นซิ

ว ซึ่

งขาดทั

กษะในการด�

ำรงชี

วิ

ตในระบบ

เศรษฐกิ

จ สั

งคมและวั

ฒนธรรมแบบใหม่

ประสบกั

บปั

ญหาอย่

างรุ

นแรงในทุ

กด้

าน ใน

ระยะแรกที่

ถูกก�

ำหนดให้อยู่เป็นหลั

กแหล่ง ไม่สามารถเร่ร่อนได้ดั

งแต่ก่อน สุ

ขภาพ

ที่เคยแข็งแรงบึกบึนก็ ทรุดโทรมลง กว่าจะได้เรียนรู้ถึงการใช้สบู่ การรักษาความ

สะอาด ก็

เป็

นโรคผิ

วหนั

งและโรคอื่

นๆ หนั

กเบามากน้

อยกั

นทุ

กคน การพั

ฒนาที่

ละเมิดหรือไม่ตั้งอยู่บนฐานแห่งความเคารพในความเชื่อและวัฒนธรรมดั้งเดิมของ

เขา เช่น การตั

ดไม้ การใช้รถบดทับที่

ฝังศพ ได้สร้างความปวดร้าวแก่พวกเขาเป็น

อันมาก การถูกปิดล้

อมวิธีท�ำมาหากินแบบดั้งเดิมด้

วยผืนป่าที่ถูกท�ำลายจนหมด

ความสมบูรณ์ ในขณะที่

เรื่

องการเพาะเลี้

ยงก็

ไม่เคยชิ

น ขาดความรู้ขาดการแนะน�

ช่วยเหลื

อด้านการประกอบอาชี

พเพื่

อให้ได้ “เงิ

น” ในขณะที่

ของกิ

นของใช้ทุ

กอย่าง

ต้

องซื้

อมาด้

วยเงิ

นทั้

งสิ้

น เว้

นแต่

น�้

ำดื่

มในล�

ำธารกั

บอากาศที่

ใช้

หายใจเท่

านั้

นที่

ไม่

ต้องซื้อ การหาหวายหรือของป่ามาขายก็ถูกเอารัดเอาเปรียบ ได้เงินมาไม่ค่อยจะ

พอกั

บค่

าข้

าวสาร เกลื

อ ใบจาก และยาเส้

น ความอดอยากแร้

นแค้

นได้

มี

ผลกระทบ

ทางลบต่ออั

ตราการเกิ

ดและการตายอย่างรุ

นแรง ซึ่

งเห็

นได้จากสถิ

ติ

ในช่วงปี พ.ศ.

2518-2522 ว่ามี

อั

ตราการเกิดร้อยละ 0 ด้วยเหตุ

ผลที่

ฟังดูง่ายๆ ว่า “เกิ

ดมาไม่รู้จะ

ให้กิ

นอะไร” แต่มี

อั

ตราการตายสูงมากถึ

งร้อยละ 60 ในขณะที่

เวลานั้

นมี

ประชากร

ทั้

งสิ้

นประมาณ 60 คน ภูมิ

ปัญญาต่างๆ ที่

มี

อยู่ในแต่ละคนเมื่

อไม่สอดคล้องกั

บปริ

บททางสังคมและวัฒนธรรมใหม่ ก็ไม่มีบทบาทและขาดการถ่ายทอด ถูกกลบดิน

ไปพร้อมกับเจ้าของภูมิปัญญานั้

นศพแล้วศพเล่า เช่น ความเชื่อ ข้อห้าม ข้อควร

ปฏิ

บั

ติ

งานฝี

มื

อจั

กสาน ถั

กทอ การท�

ำอาวุ

ธ การท�

ำเครื่

องดนตรี

สิ่

งเหล่

านี้

นั

บว่

าน่