งานวิจัยวัฒนธรรมภาคเหนือ 205
ตีพิมพ์ เป็นบทความเรื่อง “Dek inter and the “other” Thai youth subculture in urban
Chiang Mai” (Cohen 2009) หลังจากการวิจัยเกี่ยวกับการขยายตัวของสังคมเมือง
เชียงใหม่ ทางเศรษฐกิจและการท่องเที่ยว โคเฮนได้ค้นพบว่า การเปลี่ยนแปลง
ดังกล่าวส่งผลให้วัฒนธรรมการบริโภคเติบโตมากขึ้น โดยเฉพาะศูนย์การค้าต่างๆ
ได้กลายเป็นพื้นที่สาธารณะส�ำหรับการแสดงตัวตนของวัยรุ่ น คนกลุ่มนี้ มาจาก
ชนบทเพื่อจะมาเรียนหนังสือหรือท�ำงานในเมืองเชียงใหม่และพักอยู่ตามหอพักต่างๆ
การมาใช้ชีวิตและมีประสบการณ์อยู่ในสังคมเมืองด้วยตัวเองท�ำให้มีอิสระและอยู่
เหนือการควบคุ มของพ่อแม่ แต่พวกเขาก็รู้สึกผิดที่ผิดทางและตัดขาดจากชุ มชนของ
ตนในชนบท เพราะต้องเผชิญกับประสบการณ์ที่ก�ำกวมและถูกกีดกันต่างๆ เนื่องจาก
สถานะของความเป็นเด็กชายขอบ และยังต้องตกอยู่ภายใต้แรงกดดันระหว่างจารีต
และความเป็นสมัยใหม่ อีกด้ วย ในความพยายามที่จะปรับตั วกับสภาวะดังกล่าว
วัยรุ่นกลุ ่มนี้จึงพยายามจะสร้ างชุมชนเชิงสัญลักษณ์ของตนขึ้นมาใหม่ ด้วยการ
สร้างขอบเขตและตัวตนของพวกเขา ผ่านวัฒนธรรมย่อยต่างๆ ขึ้นมาให้เป็นพื้นที่
ของพวกเขาเอง (Cohen 2009: 163- 168)
ตัวอย่างที่โคเฮนพบก็เช่ นกรณีของวัยรุ่นกลุ ่ มหนึ่งเรียกวัฒนธรรมย่อยของ
พวกเขาว่าเป็น “เด็ กอินเตอร์” เพราะการท�ำตามอย่างวัฒนธรรมวัยรุ่นในระดับโลก
เพื่อแสดงตนเป็นคนทันสมัย ซึ่งสะท้อนการบริโภควัฒนธรรมแบบชนชั้ นกลางใน
เมือง ที่ยังสามารถแยกลงไปได้อีกหลายกลุ่มวัฒนธรรมย่อย ตามรสนิยมการบริโภค
วัฒนธรรมสมัยใหม่ที่แตกต่างกัน เช่น เด็กไบค์ เด็กบีบอย และเด็กพังค์ เป็นต้น
การสร้างกลุ่มวัฒนธรรมเชิงสัญลักษณ์เช่ นนี้อาจถือได้ว่าเป็นการช่วงชิงพื้นที่ทาง
วัฒนธรรมอย่างหนึ่ง ในการแยกแยะตนเองออกจากภาพด้านลบของการถูกตีตรา
ว่าเป็น “เด็กแสบ” ที่ ถูกจัดให้เป็นพวกไม่รู้จักโต มีปัญหาและเป็นอันธพาลที่ชอบ
ความรุนแรง ซึ่งมีนัยว่าป่าเถื่อนและด้อยการศึกษา ที่อาจจะถือว่าเป็ นส่วนหนึ่ง
ของผลกระทบด้านลบของปัญหา ในการเปลี่ยนผ่านของการพั ฒนาไปสู่ความเป็น
สังคมเมืองด้านหนึ่ง (Cohen 2009: 168- 177)