งานวิจัยวัฒนธรรมภาคเหนือ 201
เป็นห่วงเมืองเชียงใหม่ ที่ก�ำลังจะสูญเสี ยความเป็นศูนย์กลางทางด้ านจิตวิญญาณ
พร้อมทั้งต้องการปลุกขวัญของเมืองให้มีพลังกลับมารุ่งเรืองใหม่ และขับไล่ความ
อุบาทว์ชั่วร้ายออกไปด้วย แม้รัฐไทยจะเป็นผู้สร้างอนุสาวรี ย์สามกษั ตริย์ ขึ้นมา
เพื่อสถาปนาอ� ำนาจของตน ด้วยความคิ ดในการรักษามรดกทางวัฒนธรรมไว้
ก็ตาม แต่คนทรงก็มาท�ำพิธีเข้าทรงตรงพื้นที่นี้ เพื่อระลึกถึงความเป็นชายขอบของ
เมืองเชียงใหม่ และพยายามจะเปลี่ ยนให้กลับไปเป็นศูนย์กลางอี กครั้ง ด้วยการ
เสริมสร้างอ� ำนาจศักดิ์สิทธิ์ให้กับอนุสาวรีย์สามกษัตริย์ เพื่อให้มีบารมีคุ้มครองคน
ในเมืองทั้งหลาย ซึ่ งแสดงถึงความพยายามของคนทรงในการช่วงชิงความหมาย
จากการที่รัฐไทยเปลี่ ยนให้อนุ สาวรี ย์สามกษัตริย์กลายเป็ นเพียงมรดกทาง
วัฒนธรรม ด้วยการช่วงชิงให้กลั บมาเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกครั้งนั่นเอง (Johnson
2011: 521-522) ปฏิบัติการของคนทรงดังกล่าวแสดงถึงการต่อสู้เพื่อส่วนรวมในเชิ ง
วาทกรรมด้วย โดยไม่ได้ผูกติดอยู่กับการแก้ปัญหาของปัจเจกชนเท่านั้น
จอห์นสัน ยังวิเคราะห์ต่อไปอีกว่า ในกรณีของสถาปนิกและนั กผังเมื องนั้น
พวกเขามองไม่เห็นความส�ำคัญของคติด้านจิตวิญญาณของคนทรง และในทัศนะ
แบบชนชั้นกลางของพวกเขาก็ยังไม่ยอมรับการเข้าทรงว่าเป็นส่วนหนึ่งของมรดก
ทางวัฒนธรรมล้านนา แต่พวกเขาก็หันไปหาอ�ำนาจเหนื อธรรมชาติ ที่มองไม่เห็น
เช่นเดียวกันกับคนทรง ด้วยการมองวัฒนธรรมในเชิงที่เป็นอ�ำนาจ ในความพยายาม
จะแก้วิกฤตต่างๆ ของการพัฒนาสังคมเมืองเชียงใหม่ และต่อต้านกระแสของการ
พัฒนาพื้นที่ของเอกชน ผ่านวาทกรรมต่ อต้านโลกาภิวัตน์ว่าสร้างปัญหาต่างๆ
มากมาย พร้อมๆ กั บผลักดันกระบวนการรื้อฟื ้นพื้นที่สาธารณะและภูมิปัญญา
ท้องถิ่น ด้วยการย้อนกลับไปหาความหมายของอดี ต โดยมุ่งความสนใจไปที่
ข่วงอนุสาวรีย์สามกษัตริย์เช่นเดียวกันกับคนทรง แต่เสนอให้ออกแบบพื้นที่รอบๆ
ข่วงใหม่ เพื่อให้กลับมาเป็นศูนย์กลางของความเป็นเมืองที่รุ่งเรืองอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งก็
เป็นแนวทางท�ำนองเดียวกันกับการช่วงชิงความศักดิ์สิทธิ์คืนให้เมืองในปฏิบัติการ
ของคนทรงเช่นเดียวกัน (Johnson 2011: 525-531)