งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 249
นางส�ำรวม ดี สม (น�้ำผึ้ง เมืองสุ รินทร์) และนางผมหอม สกุลไทย สาขาศิลปะ
การแสดง นายก�ำปั่น ข่ อยนอก (ก�ำปั่น บ้ านแท่น) สาขาศิลปะและสื่อพื้นบ้าน
เพื่อการสื่ อสารมวลชนนายสมบัติ สิมหล้า สาขาดนตรี พื้นบ้าน นายสุภณ
สมจิตศรีปัญญา และนายมนัส สุขสาย สาขาวรรณศิลป์ ซึ่งได้เสนอประวัติและผล
งานของศิลปินแต่ละท่าน
การศึกษาลวดลายบนงานหัตถกรรมของประพัฒน์ศิลป์ อิ่นแก้ว (2546) ศึกษา
ประวัติความเป็ นมาของผ้าลายกาบบัว ซึ่งถือเป็นผ้าประจ�ำจังหวัดอุบลราชธานี
ตามต�ำนานวรรณกรรมอีสานและประวัติเมืองอุ บลที่ปรากฏให้เห็ นเป็นหลักฐานคือ
ความสวยงามเป็นเอกลักษณ์ของผ้าเมืองอุบล มีลวดลายเฉพาะตัวที่ไม่เหมือนใคร
เมื่อปีพ.ศ.(2543) จังหวัดอุบลราชธานีได้ริเริ่มด�ำเนินโครงการ สืบสานผ้าไทย สายใย
เมืองอุบล “ผ้ากาบบัว” จึงมีเอกลักษณ์และได้มีการประกาศเมื่อวันที่ 25 เมษายน
(2543) เป็นต้นมา ต่อมาเมื่อปีพ.ศ.(2544) จังหวัดได้ประชาสัมพันธ์ให้องค์ภาครัฐ
และเอกชนแต่งกายด้วยผ้าไทย ผ้ากาบบัว สีกลีบบั ว ในวันอังคารของทุ กสัปดาห์
จิตรกรรมร่วมสมัยจากประเพณีทางพุทธศาสนาของ พรพิสิฐ ทักษิณ (2540)
ศึกษาเรื่องพระเวสสันดรชาดกในผ้าผะเหวด องค์ประกอบของจิตรกรรมผ้าผะเหวด
และศึกษาภาพสะท้อนวิถีชีวิ ตและคติ ความเชื่อในผ้าผะเหวด พบว่าเรื่อง
พระเวสสันดรชาดกที่ปรากฏในผ้าผะเหวดทั้ ง 10 วัดที่ ศึกษามีการเสนอเรื่องราว
ครบทั้ง 13 กั ณฑ์ และพบว่ามีการน�ำเสนอภาพเกี่ยวกั บพระพุทธศาสนาที่เรียกว่า
“สังกาส” องค์ประกอบของจิตรกรรมผ้าผะเหวดนั้นได้รับแนวคิดทางพุทธศาสนา
เป็นส�ำคัญ รูปแบบที่ปรากฏมี 2 รูปแบบ คือ แบบเกลี่ยสี เรียบ และไม่เรี ยบ
ส่วนภาพสะท้อนวิถีชีวิตนั้นผ้าผะเหวดสะท้อนให้เห็ นถึงวิ ถีชีวิตแบบไทยโบราณ คติ
ความเชื่อเกี่ ยวกับนรกสวรรค์
สุมาลี เอกชนนิยม (2546) ศึกษาแนวคิดในการสร้างงานจิตรกรรมฝาผนังใน
การออกแบบโครงสร้างภาพ การถ่ายทอดเรื่องราว รูปแบบ การใช้สี การใช้กลวิธี
และน�ำผลที่ได้มาพัฒนาสร้างสรรค์งานจิตรกรรมร่วมสมัย โดยศึกษาจากภาพที่
ผนังอุโบสถเป็นตัวก� ำหนดแบบนิยมใช้ รูปทรงขนาดใหญ่แสดงความต่อเนื่องของ