248 โสวัฒนธรรม
5.2 ศิลปกรรม ศิลปะและสุนทรียศาสตร์
ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา งานด้ านศิลปกรรมร่วมสมัยไม่ค่อยเด่นชัดนัก
ถึงแม้ว่าจะมีสถาบันการศึกษาที่สอนศิลปกรรมร่วมสมัยในระดับอุดมศึกษาหลาย
แห่ง ทั้งสถาบันราชมงคล สถาบันราชภัฏ รวมทั้งสถาบันการศึกษาหลักของภูมิภาค
เช่น มหาวิทยาลัยมหาสารคามและมหาวิทยาลัยขอนแก่น อาจเนื่องจากสถาบัน
การศึกษาหลักทั้งสองแห่ง เพิ่งเริ่มจัดตั้งและยังอยู่ระหว่างการเริ่มต้นสั่งสมงานวิจัย
ศุภชัย สิงห์ยะบุศย์ (2541) ศึกษาเกี่ยวกับศิลปะสมั ยใหม่ในภาคอีสานในสามทศวรรษ
พบว่า ความโดดเด่นของขบวนการกลุ่มศิ ลปินไท-อีสาน คือการมีฐานที่มั่นคงด้าน
วิชาการจากคณาจารย์ศิลปะแทบทุกสถาบันโดยเฉพาะมหาวิทยาลัยมหาสารคาม
กับมหาวิทยาลัยขอนแก่น จึงส่งผลต่อความมั่นคงในก้าวย่างที่ชัดเจนต่อการช่วย
ขยายองค์กรกลุ่มศิลปินและพัฒนาวงการศิลปะสมัยใหม่ให้คงอยู่ในภูมิภาคแห่งนี้
ได้และมีการเปิดโอกาสให้ศิลปินทุกรุ่นได้เข้ามาร่วมภารกิจศิลปินไท-อีสาน
นอกจากนั้น ธีระวัฒน์ คะนะมะ (2545) ได้กล่าวถึงผลงานภาพเขียนเพื่อ
การเชิดชูเกี ยรติศิลปินของอีสาน ซึ่งข้อเขียนนี้เป็นค�ำที่ส�ำแดงทัศนะแห่งหลักคิดถึง
คุณค่าผลงานและเชิญชวนให้สัมผัสรับรสที่ สุนทรียะร่วมกัน แรงบันดาลใจขิงผลงาน
นั้นทั้งหมดมาจากสภาพแวดล้อมรอบตัว ตั้งแต่มวลมาลีเกสรสวยจนถึงกอหนามร้าย
จากต�่ำเตี้ยตามดินหรือซากอิฐแดง ก� ำแพงพังจนสูงเสียดเทียมฟ้ าเกยก่ายเมฆา
ทุกอย่างได้ถูกบันทึกไว้ตลอดช่วงวัยของศิลปินตั้งแต่อดีตจวบจนปัจจุบัน ในงาน
ทุกชิ้นจึงได้ส�ำแดงตนตามล�ำดั บกระบวนการและพรรณนาอารมณ์ได้ อย่างหมดจด
ไม่มีเท็ จ รวมทั้งหลักเหลี่ยม
การรวมผลงานเพื่อเชิดชูเกียรติศิลปินท้องถิ่น เริ่มปรากฏในช่วงทศวรรษนี้
สถาบันวิจัยศิลปะและวัฒนธรรมอีสาน (2545) จัดงานเชิดชูเกียรติศิลปินพื้นบ้าน
อี สาน เนื่องในวันศิ ลปินแห่งชาติ 24 กุมภาพันธ์ (2545) สถาบันวิจัยศิลปะและ
วัฒนธรรมอีสาน มหาวิทยาลั ยมหาสารคาม ได้จัดโครงการวันศิลปินพื้นบ้านอีสาน
แห่งชาติขึ้นเพื่อประกาศยกย่องเชิดชูเกียรติโดยศิลปิ นพื้นบ้านอีสานที่ ได้รับการ
คัดเลือกมีจ�ำนวน 8 ท่าน คือ นายทวี รัชนีกร และนายธีระวั ฒน์ คะนะมะ สาขาทัศนศิลป์