งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 247
ความส�ำคัญของการส�ำรวจและประเมินสถานภาพงานวิจัยทางด้านศิลปะ
และวัฒนธรรมคือการส�ำรวจองค์ความรู้ในการศึกษาทางด้านศิลปะและวัฒนธรรม
ตลอดช่วงทศวรรษที่ผ่านมา นอกจากการรวบรวมผลงานเพื่อประเมินผลการวิจัย
ในช่วงที่ผ่านมาแล้ว การประเมินผลงานและสังเคราะห์ผลการศึกษาที่ผ่านมา
นอกจากจะท�ำให้สามารถเข้าใจในสถานภาพการศึกษาวิจัยในช่วงที่ผ่านมาแล้ว
จนถึงปัจจุบัน ผลจากการประมวลงานวิจัยยังสามารถน�ำมาวิเคราะห์เพื่อก�ำหนด
กรอบแนวคิดทิศทางและเป้าหมายการวิจัยในอนาคตได้อีกด้วย
อย่ างไรก็ตาม ปัญหาของประเด็นการศึ กษาภายใต้กรอบแนวทางการ
สังเคราะห์ในประเด็นศิลปวัฒนธรรมก็ยังเป็นปัญหาของการก�ำหนดแนวทางของการ
รวบรวมและคัดเลือกผลงานในระยะแรก เนื่ องจากความหมายของศิลปวัฒนธรรม
เป็นประเด็นความหมายที่กว้าง ประเด็นปัญหาคือ งานลักษณะใดที่จัดเป็นผลงาน
ด้านศิลปวัฒนธรรม งานศิลปะที่เป็นการสร้างสรรค์โดยปัจเจกจัดเข้ากลุ่มลักษณะ
งานดังกล่าวหรือไม่ วรรณกรรมหากศึกษาเฉพาะผลงานโดยไม่มีบริบททางสังคม
สามารถจัดเข้ากลุ่มได้หรือไม่ หรือแม้แต่งานวิจัยทางด้านการศึกษา งานวิ จัยและ
ผลงานบางชิ้นยังมีความเกี่ยวข้องกับประเด็นอื่นๆ เช่น วัฒนธรรมกับการพัฒนา
จากวัตถุประสงค์ของงานวิจัยที่ต้องการพัฒนาผลผลิตทางวัฒนธรรม ภายใต้บริบท
ทางสังคมที่เปลี่ยนแปลง ศิ ลปวัฒนธรรมในวิถีชุมชนกลุ่มชาติพั นธุ์
ผลจากการประเมินเอกสารพบว่าผลงานโดยส่วนใหญ่เป็นการส�ำรวจ
องค์ความรู้และเป็นกรณีศึกษาเป็นพื้ นฐานหลัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงทศวรรษ
ที่ผ่านมาผลงานการศึกษาส่วนใหญ่เป็นวิทยานิพนธ์ในระดับมหาบัณฑิต ของ
สถาบันการศึกษาภายในภูมิภาค เมื่อเปรียบเทียบกับผลงานการศึกษาวัฒนธรรม
ในเชิงเปรียบเทียบที่เป็นการวิจัยเฉพาะกรณี ในเชิงเปรียบเทียบมีอยู่ เป็นจ�ำนวน
รองลงมา การส�ำรวจองค์ความรู้ในแต่ละด้ านปรากฏอยู่ทั้งในผลงานการศึ กษาวิจัย
วิทยานิพนธ์ และเอกสารต่างๆ ซึ่งสรุปได้ว่าผลงานทางด้านศิลปวัฒนธรรมในช่วงที่
ศึกษาส่วนใหญ่เป็นการวิจัยและศึกษาขั้นพื้ นฐานเป็นหลัก