งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 193
การศึกษาต่างๆ ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือจัดขึ้นและได้พิมพ์เป็นเอกสารเผยแพร่
ต่อสาธารณะอย่างกว้างขวาง
นอกจากปราชญ์ ทางสังคมศาสตร์ดังกล่าวแล้ วโรงเรียนทั้งในระดับ
ประถมศึกษาและมัธยมศึกษาได้ จัดท�ำหลักสูตรในการศึกษาภูมิปัญญาท้องถิ่น
และท�ำหน้ าที่เป็นศูนย์ข้อมูลท้องถิ่นให้แก่ผู้ที่สนใจได้เข้าไปศึกษาค้นคว้าหาความรู้
อย่างต่อเนื่องเช่นผลงานของพวงรัตน์ วิทยตมาภรณ์ (2541) การศึกษาการใช้แหล่ง
ความรู้ในชุมชนในการเรียนการสอนกลุ่มสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต (สังคมศึ กษา)
ในโรงเรียนประถมศึกษา พบว่าครูผู้สอนใช้แหล่ งความรู้ในการเรียนการสอนในระดับ
ปานกลาง โดยน�ำความรู้ มาจากพิธีกรรมในวันส�ำคัญทางศาสนาที่ชุมชนจัดขึ้น
และกิจกรรมทางประเพณี เช่ น บุญบั้งไฟ บุญข้าวจี่ เป็นต้น ครูผู้สอนจะน�ำนักเรียน
ออกไปศึกษาและร่วมกิจกรรมที่ชุมชนจั ดขึ้นและน� ำสิ่งแวดล้อมที่อยู่ตามธรรมชาติ
มาประกอบการเรียนการสอน ผลงานวิ จัยของ วิลาวัลย์ เอื้อวงศ์กูล (2541) ความ
สัมพันธ์ระหว่างพัฒนาการของเมืองกับการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรม : กรณีศึกษา
เมืองเรณูนคร พบว่าการจะรักษาวัฒนธรรมชุมชนให้ยั่งยืนควบคู่ไปกับการพัฒนา
เมืองจะต้องไม่มองวัฒนธรรมว่าเป็นสิ่ งที่หยุคนิ่ง การใช้ พื้นที่ เมืองเพื่อให้เกิด
กิจกรรมทางวัฒนธรรมไม่ควรกระจุกอยู่ที่ใดที่หนึ่งจนเกินไป ศูนย์วัฒนธรรมท้องถิ่น
ควรมีบทบาทและมีการใช้ประโยชน์พื้นที่อย่างเต็มที่ ชุมชนควรมีส่ วนร่วมในการ
ก�ำหนด
เกร็ดความรู้ จ�ำนวน 10 เรื่ อง ซึ่งประกอบด้วยเกร็ดความรู้ ด้าน
ประวัติศาสตร์ โบราณคดี ขนบธรรมเนี ยมประเพณี ตลอดจนกิจกรรมต่างๆ ในวิถี
ชีวิตของชาวอีสานทั้งในรูปแบบของบทความ ผญา กลอนล�ำ ฯลฯ เช่นผลงานเขียน
ของสุทิน สนองผัน (2540) จากเมืองสิบเอ็ดฝักตู สิบแปดป่องเอี้ยม ซาวเก้าแม่ขั้นได :
เมืองที่มีชื่ อประหลาดในดินแดนอีสาน สู่ความสั มพันธ์กั บเครือข่ายทางสั งคม
ใกล้เคี ยง งานชิ้นนี้เป็นบทความเกี่ยวกับเมืองร้อยเอ็ด ซึ่งเป็ นชื่อเมื องที่แปลกใน
ดินแดนอีสานสู่ ความสัมพั นธ์กับเครือข่ายทางสั งคมใกล้เคียง กล่าวได้ว่าเมือง
ร้อยเอ็ดเป็นเมืองโบราณที่มีความส�ำคัญยิ่งในแถบลุ่มน�้ำชี การล่มสลายของเมือง