220 ถกเถียงวัฒนธรรม
ในกรณี นี้ อาจแสดงได้ด้วยตัวอย่างของความร่วมมือระหว่างผู้ประกอบการ
ในอุตสาหกรรมท่องเที่ยว เช่น โรงแรมหรือภัตตาคาร ในการพยายามน�ำชุมชน
ท้องถิ่นเข้ามามี ส่วนร่วมในวงจรของธุรกิจ เช่น การรับซื้อผลผลิตจากเกษตรกร
โดยตรง หรื อในลักษณะของการจั ดกิจกรรมอบรมให้ความรู้กั บนักท่ องเที่ยว
เกี่ยวกับวิธีการปฏิบัติตนอย่างเหมาะสมในบริบทของชุ มชนท้องถิ่น รวมทั้งวิธีการที่
นักท่องเที่ยวจะได้ มีส่วนร่วมในการส่งเสริมเศรษฐกิจของชุมชน เป็นต้น วิธีการสร้าง
การตระหนั กรับรู้ให้กับนักท่องเที่ยวเกี่ยวกับผลกระทบต่างๆ เป็นแนวคิดส� ำคัญที่
สามารถน�ำมาปฏิ บัติใช้ได้อย่างกว้างขวางหลายๆ ระดับในปัจจุบัน โดยกรณีศึกษา
ต่ างๆ จากงานวิจัยได้แสดงให้เห็ นว่า รูปแบบการจั ดการท่องเที่ ยวในระดับกลุ่มย่อย
ที่อาศัยทั กษะและทรัพยากรท้องถิ่นเป็นหลักนั้นเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ ได้อย่างมาก
ต่อชุมชนในท้องถิ่น ทั้งนี้ โอกาสในการสร้างการมีส่วนร่วมอย่างเป็นรูปธรรมและ
การเพิ่มความเข้มแข็ งให้กับชุมชนผ่านการท่องเที่ยว สามารถกระท�ำได้โดยผ่าน
กลุ่มย่อยเหล่ านี้ ซึ่งจะเป็นตัวที่ช่วยเปิดโอกาสในการดึงกลุ่มคนที่เคยอยู่ในระดับ
ของชายขอบชุมชน เช่น สตรี ได้เข้ามามีส่วนร่วมในส่วนนี้ด้วย
ในขณะที่ รูปแบบของการท่องเที่ยวทางเลือกในปั จจุบันก� ำลังมีการ
เปลี่ยนแปลงและขยายตัวเพิ่มมากขึ้นตามความสนใจเฉพาะกลุ่มของนักท่องเที่ยว
เช่นการท่องเที่ยวเชิ งนิเวศน์หรือการท่องเที่ยวแบบผจญภัย กลายเป็นเครื่องมือที่มี
ศักยภาพส�ำคัญต่องานพัฒนาในชุมชนท้องถิ่นนั้น สิ่งส�ำคัญอีกประการหนึ่งที่ควร
พิจารณาเป็นอย่างยิ่ง คือ กระบวนการและขั้นตอน ในการน�ำการท่องเที่ยวภายใน
บริบทของชุมชน ทั้งนี้ เนื่องจากถ้าปราศจากการไตร่ตรองอย่างรอบคอบในด้าน
ผลกระทบที่ จะเกิดขึ้นต่ อประเด็นเกี่ยวกั บชนชั้น เพศและความเป็นชาติ พันธุ์แล้ว
รูปแบบการท่องเที่ยวทางเลือกแบบใหม่นี้อาจส่งผลกระทบในทางลบได้มากกว่า
การท่องเที่ยวในรูปแบบเดิมในอดี ตเสียอีก เนื่องจากโอกาสที่ นักท่องเที่ยวจะมี
ปฏิสัมพันธ์ทางตรงกั บชาวชุมชนท้องถิ่นมี ความเป็นไปได้ สูงขึ้น ยกตัวอย่างเช่น
การสร้างรีสอร์ทเพื่อการท่ องเที่ยวเชิงนิเวศโดยกลุ่มนายทุนหรือการจัดการแสดง
ทางวัฒนธรรมเพื่อให้นักท่องเที่ยวชมภายใต้แนวคิดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมซึ่ง
ชาวชุมชนท้องถิ่นจะได้รับเพียงค่าตอบแทนจ� ำนวนน้อยมาก เป็นต้น