126 สืบโยดสาวย่าน
ภาคภาษาอังกฤษและภาษาไทย ต่อมามีผลงานเกี่ยวกับเรื่องราว ของ “ซาไก”
ในสารานุกรมวัฒนธรรมภาคใต้ ฉบับตีพิมพ์ ปีพ.ศ.2529 และ 2542 (สุภาคย์ อิ น
ทองคง ไพบูลย์ ดวงจันทร์และคณะ) จนกระทั่งปีพ.ศ.2548 มีผู้ตีพิมพ์หนังสือ ชื่อ
“ไม่มีเงาะซาไกในประเทศไทย” (บุญเสริม ฤทธาภิรมย์ และประสิทธิ์ ฤทธาภิรมย์)
เสนอข้อโต้แย้งว่าชาวพื้นเมือง ภาคใต้ที่อาศัยอยู่ตามป่าเขาจั งหวัดพัทลุง ตรัง สตูล
ยะลา และนราธิวาส ซึ่งเรียกกันว่าซาไกนั้ นที่ถูก คือ เผ่าเซมัง
ส�ำหรั บงานวิจัยในช่วงแรกเป็นการศึ กษาระบบเสียงภาษาซาไกแต็ นแอ็ น
ต�ำบลปะเหลียน จังหวัด ตรัง (เสาวนี ย์ พากเพียร : 2532) และการศึกษาวิจัย
ภายใต้โครงการวิจัยเรื่อง “วัฒนธรรม โหบิ นเนียนในประเทศไทย : การขุดค้น
ทางโบราณคดีที่ถ�้ำหมอเขียวจังหวัดกระบี่ ถ�้ำซาไก จังหวัดตรัง และการศึกษา
ชาติพันธุ์ วิทยาทางโบราณคดี ชนกลุ่มน้อยซาไก จังหวัดตรัง” มี เนื้อหาด้าน
มานุษยวิทยา วัฒนธรรมด้วย เช่น ระบบครอบครัว เครือญาติและการจัดระเบียบ
ทางสังคมของซาไก การตั้งถิ่นฐานของซาไก (สุรินทร์ ภู่ ขจร และคณะ : 2534)
ส่วนงานวิจัยเกี่ยวกับซาไก อ�ำเภอ ปะเหลียน จังหวัดตรัง ได้แก่ สารนิพนธ์ เรื่อง
“การสืบเนื่องและการ เปลี่ยนแปลงของสังคมซาไก ศึกษากรณี ซาไก กลุ่มเจ้าพะ
อ� ำเภอปะเหลียน จังหวัดตรัง” (จิรวดี อ่อนวงศ์ : 2534) สารนิพนธ์ เรื่ อง “การสืบ
เนื่องและการเปลี่ ยนแปลงของระบบเศรษฐกิจในสังคมซาไก ศึกษากรณีซาไกกลุ่ม
เหนือคลองตง อ�ำเภอปะเหลียน จั งหวัดตรั ง” (วราภรณ์ บุญรักษ์ : 2534) และ งาน
วิจัยเรื่อง “การศึ กษาความ สัมพันธ์ระหว่างการสื บเนื่องและการเปลี่ยนแปลงของ
ระบบนิเวศกับสั งคมและวัฒนธรรมของซาไก : กรณีศึกษากลุ่มชาติพั นธุ์ซาไกกลุ่ม
เหนือคลองตง อ�ำเภอปะเหลียน จังหวัดตรัง” (อาภรณ์ อุกฤษณ์ : 2536) ผู้วิ จัยทั้ง
3 เรื่อง เป็นทีมงานที่เข้าไปศึกษาในช่วงเวลาเดียวกันในพื้นที่ศึกษาเดียวกัน และ
เป็นคณะท�ำงานในโครงการเดียวกัน จึงมีแนวทางการศึกษาที่ใกล้เคียงกัน รวมถึง
ผลงาน เรื่อง “การเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมที่เกี่ยวกับปัจจัยพื้นฐานในการด�ำรงชีวิต
ของชนเผ่า ซาไกในจังหวัดตรัง หลังจากการประกาศ ใช้นโยบายใต้ร่มเย็น” (สุวัฒน์
เชื้อหอม : 2544) ก็ เป็นกรณีศึกษาในแหล่งเดียวกัน แม้ระยะเวลาในการศึ กษาต่าง