งานวิจัยวัฒนธรรมภาคอีสาน 23
ได้กล่าวถึงรูปแบบการวางกรอบแนวคิด ทฤษฎีและการทบทวนวรรณกรรม เป็น
แบบแผนของระเบียบวิธีการวิจัย แต่การอภิปรายโดยที่ไม่ได้น�ำกรอบแนวคิด ทฤษฎี
และการเปรียบเทียบกับวรรณกรรมอื่น ย่อมท�ำให้ผลงานการศึกษาขาดน�้ำหนักใน
การวิเคราะห์ ผู้เขียนยังกล่าวถึงสถานภาพองค์ความรู้ของผลงานวิจัยใช้หน้าที่นิยม
สัญลักษณ์นิยมเป็นกรอบแนวคิดหลัก ในการศึกษาทางวั ฒนธรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ผลผลิตทางวัฒนธรรมที่เป็นงานศิลปกรรม สถาปัตยกรรมและงานหัตถกรรม
อย่างไรก็ดี ผู้เขียนได้กล่าวถึงความโดดเด่นของการศึกษาศิลปะพื้นถิ่นใน
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือคือ ความพยายามใช้ความหลากหลายทางทฤษฎี และ
ความหลากหลายทางมิติในการศึกษาจิตรกรรมฝาผนั ง ทั้งนี้ได้ใช้วิธีการศึกษา
แบบพรรณนาเชิงพัฒนาการ และพั ฒนาการของรูปแบบ ซึ่งเป็นวิธีวิทยาหลักของ
การศึกษาทางประวัติสาสตร์ศิลปะ นอกจากนั้นยังมีกระบวนการศึกษาเกี่ยวกับสี
โครงสร้างรูปแบบ และแนวคิดที่น�ำเสนอมาใช้กับงานศิลปะร่วมสมัย ความพยายาม
ในการถอดรหัสความคิด กระบวนการสร้ างสรรค์ของสกุลช่างท้องถิ่นผู้ผลิตผลงาน
จิตรกรรม ส�ำหรับการตีความทางศิลปะและประติมานวิทยา (Iconography) เป็น
กระแสหลักของการวิจัยทางประวัติศาสตร์ศิลปะในภาคตะวันออกเฉียงเหนือนี้
นักวิชาการทางด้านศิลปะเองเป็นผู้ให้ความสนใจในการศึกษาประติมานวิทยาของ
ผลผลิตทางศิลปะในอดีต ประติมานวิทยาเป็นเรื่องของการศึกษารูปแบบทางศิลปะ
ที่ถ่ายทอดมาเป็นผลงานประติมากรรม เพื่อศึกษาเบื้องหลังความคิด ความเชื่อและ
คตินิยมในทางศาสนา คือ คติทางพุทธศาสนาและศาสนาพราหมณ์
ผู้เขียนยั งได้กล่าวถึง หมอล�ำ ศิลปะการแสดงและดนตรีในภาคตะวันออก
เฉียงเหนือ ซึ่งเป็นศิลปวัฒนธรรมอันมี เอกลักษณ์และอัตลักษณ์เฉพาะของท้องถิ่น
มีทั้งที่เกิ ดขึ้นภายใต้บริบททางวัฒนธรรมของชุมชนท้องถิ่นและศิลปวั ฒนธรรมที่มี
การปรับปรุงเปลี่ยนแปลงจากวัฒนธรรมภายนอกภูมิ ภาค กลายเป็นลักษณะเฉพาะ
ของท้องถิ่น ศิลปวัฒนธรรมการแสดงในวิถีชีวิ ตของชุมชนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
ส่วนสถานภาพองค์ความรู้การวิจัยด้านศิ ลปวั ฒนธรรม ได้พบความเป็น
เอกลักษณ์การแสดงที่โดดเด่นของศิลปวัฒนธรรมการแสดงคือ หมอล�ำ ประกอบ