12 โสวัฒนธรรม
แต่ อย่างไรก็ตาม ประเทศไทยแม้ จะมีการพัฒนา และส่งเสริมการวิ จัย
ด้านเศรษฐกิจ การเมือง สังคม และวั ฒนธรรม ก็ยังไม่อาจใช้งานวิจัย โดยเฉพาะ
การวิจัยวัฒนธรรม เป็นเครื่องมือส� ำคัญ เพื่อผลักดันให้เกิดการพัฒนาประเทศได้
ดังนั้น กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม ในฐานะที่มีภาระหน้าที่ส�ำคัญ
อย่างหนึ่งในการส่งเสริมการวิ จัยวัฒนธรรมอย่ างสืบเนื่องมาจนถึงปัจจุบั น จึงได้
ตระหนักถึงความส�ำคัญของการประเมินและสังเคราะห์สถานภาพองค์ความรู้การ
วิจัยวัฒนธรรมในประเทศไทยที่ผ่านมา เพื่อจะได้ รวบรวมข้อมูลด้านวัฒนธรรมที่
ได้ด�ำเนินการมาแล้ว น�ำไปเสนอในการจัดท�ำเป็นบรรณนิทัศน์ในรูปของรายงานการ
วิจัย และสืบค้นด้วยระบบ computer และเพื่อประเมินสถานภาพองค์ความรู้ ซึ่งจะ
น�ำไปสู่การสังเคราะห์องค์ความรู้การวิจัยวัฒนธรรมของสังคมไทย ได้น�ำไปเผยแพร่
ในรูปของรายงานการวิจัย ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อการน�ำไปใช้ในการพัฒนาสังคม
และท้องถิ่นอย่างมีประสิทธิภาพ และประสิทธิผลในการน�ำไปใช้ในการพัฒนาด้าน
เศรษฐกิจ การเมือง สังคม และวัฒนธรรมอย่างยั่ งยืนสืบไป
ดังนั้นคณะอนุกรรมการวิจัยวัฒนธรรมภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ส�ำนักงาน
คณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติในยุคนั้น (ปัจจุบัน คือ กรมส่งเสริมวัฒนธรรม
กระทรวงวัฒนธรรม) จึงได้ส�ำรวจเอกสาร โดยก�ำหนดเป็นประเด็นต่างๆ ไว้เป็ น
7 ประเด็น คือ พลั งความคิดและภูมิปัญญา ความหลากหลายทางชาติพันธุ์
ศิลปวัฒนธรรม วัฒนธรรมกับการพัฒนา วัฒนธรรมชายขอบและวัฒนธรรมย่อย
วัฒนธรรมกับโครงสร้างเศรษฐกิจและการเมือง และอัตลักษณ์และการปรั บตัวทาง
วัฒนธรรม ปรากฏว่ าเมื่อได้ส�ำรวจบรรณานุกรมและจัดท� ำเป็นบรรณนิทัศน์ แล้ว
คงเหลือ 4 ประเด็นที่ต้องท�ำการส�ำรวจ เพื่อจัดท� ำบรรณานิทัศน์และบรรณานุกรม
คือ ความหลากหลายทางชาติพันธุ์ พลังความคิดและภูมิปัญญา วัฒนธรรมกับการ
พัฒนา และศิลปวัฒนธรรม โดยได้จัดพิ มพ์เป็นหนังสือเล่มนี้ขึ้น เพื่อเสนอบทความ
วิจัยตามผลงานการศึกษาวิจัยวัฒนธรรมทั้ง 4 ประเด็นดังกล่าว