Previous Page  156 / 272 Next Page
Information
Show Menu
Previous Page 156 / 272 Next Page
Page Background

งานวิจัยวัฒนธรรมภาคเหนือ

155

บทที่ 4

พื้นที่ทางวัฒนธรรม

ในวาทกรรมการพัฒนา

อานั

นท์ กาญจนพั

นธุ์

4.1 บทน�ำ

การเสนอให้

ใช้

วั

ฒนธรรมมาขั

บเคลื่

อนการพั

ฒนาประเทศ เริ่

มปรากฏขึ้

อย่างน้อยในเชิงแนวความคิดครั้งแรกในสังคมไทยตั้งแต่ปี พ.ศ. 2514 จากข้อคิด

ในบทความของ พั

ทยา สายหู (2514) เรื่

อง “การใช้ความคิ

ดเรื่

องวั

ฒนธรรมในการ

พั

ฒนาประเทศ” แต่

การน�

ำวั

ฒนธรรมมาช่

วยผลั

กดั

นการพั

ฒนาอย่

างจริ

งจั

งนั้

นเพิ่

เริ่

มต้

นขึ้

นในช่

วงกลางทศวรรษที่

2520 และยั

งจ�

ำกั

ดอยู่

เฉพาะในงานพั

ฒนาของ

องค์

กรพั

ฒนาเอกชนเป็

นส่

วนใหญ่

จากการก่

อตั

วขึ้

นขององค์

การพั

ฒนาเอกชน

อย่

างแพร่

หลายในช่

วงเวลานั้

น ขณะเดี

ยวกั

นวั

ฒนธรรมกั

บการพั

ฒนาก็

ได้

กลายเป็

ประเด็

นถกเถี

ยงในสั

งคมไทยว่

า ควรจะเชื่

อมโยงกั

นอย่

างไร เมื่

อการพั

ฒนา

กระแสหลั

กที่

เน้

นเศรษฐกิ

จเริ่

มส่

งผลกระทบในเชิ

งลบมากขึ้

น โดยเฉพาะต่

อชาวบ้

าน

ในชนบท จนเกิ

ดการจั

ดเวที

สั

มมนาในประเด็

นปั

ญหาดั

งกล่

าวหลายครั้

ง ในปี

พ.ศ. 2532 ผู้

เขี

ยนเองก็

ได้

เข้

าร่

วมสั

มมนาในเรื่

องนี้

ครั้

งหนึ่

ง โดยมี

สมาคมสั

งคมศาสตร์

แห่

งประเทศไทยเป็

นเจ้

าภาพ (อานั

นท์

2532) ในขณะนั้

นความเข้

าใจทั่

วไป

มั

กมองวั

ฒนธรรมเป็

นอุ

ดมการณ์

คุ

ณค่

า และภูมิ

ปั

ญญา ที่

ถื

อเสมื

อนหนึ่

งเป็