186 โสวัฒนธรรม
ดีที่จะสร้ งความเจริญก้าวหน้าเหล่านั้น กลั บกลายเป็นการท�ำลายคติความเชื่อ
ขนบธรรมเนียมประเพณีและวิถี ชีวิ ตของชาวอีสานลงไปอย่างน่าเสียดายและ
นับวันจะทวี ความรุนแรงเพิ่มขึ้นเป็นล�ำดับ
สาเหตุของปั ญหาความเสื่ อมโทรมทางวัฒนธรรมของชาวอีสานที่ เกิดขึ้น
หลายเรื่องหลายเหตุการณ์ในแต่ละยุคแต่ละสมัยนั้น ส่วนใหญ่มักเกิดจากนโยบาย
ในการพัฒนาของภาครัฐเป็นส�ำคัญ กล่าวคือการพั ฒนาของรัฐบาลแทบทุกยุคทุก
สมัย ต่ างก็มีเป้าหมายสูงสุดเหมือนกันคือ เพี ยงเพื่อให้ได้มาซึ่งเงินหรือที่เรี ยกให้ฟัง
รื่นหูว่า ความเจริ ญเติบโตทางด้านเศรษฐกิจ ซึ่งผลพวงจากความเจริญเติบโตทาง
เศรษฐกิจได้ท�ำลายความสงบสุข สันติสุขของชีวิ ตและสังคมลงอย่างน่าเป็นห่วง
ความสมดุลทางธรรมชาติถูกท�ำลายลงเพียงเพื่อให้ทุกคนมีเงินมากขึ้ น ใช้เงินได้มาก
ขึ้นและบริโภคได้มากขึ้น โดยเข้าใจว่าการมีเงินมากขึ้ น การได้ซื้อหาจั บจ่ายเครื่อง
อุปโภคบริโภคมากขึ้น จะช่วยให้คนมีความสุขในชีวิตมากขึ้น แต่ปรากฏว่าการณ์
กลับตรงกันข้ามยิ่งพัฒนายิ่งพบว่าทรัพยากรธรรมชาติยิ่งลดลง ภูมิ ปัญญาท้ องถิ่น
วัฒนธรรมอันดีงามของท้องถิ่นยิ่งถูกท�ำลายลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ครั้นจะหันไปพึ่ งการศึกษาของรัฐซึ่งถือได้ ว่าเป็ นเครื่องมื อส�ำคัญในการ
สร้างคนให้เป็นมั นสมองของชาติให้มีความรู้ ความเข้าใจปัญหาและสามารถ
หาแนวทางในการป้องกันและแก้ปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นได้อย่ างเหมาะสม แต่
ความหวังดูเหมื อนจะเลื อนลางริบหรี่ลงทุ กขณะ ด้วยเหตุที่การศึกษาในระบบ
โรงเรียนนั้น ท� ำหน้าที่เป็นเพียงโกดัง ส�ำหรับเก็บสินค้าวิชาการจากโลกตะวันตก
ที่ได้ชื่อว่ามีความเจริญก้าวหน้าทางด้านเทคโนโลยี เพื่อรอเวลาที่ จะน�ำออกมา
บังคับขายให้ แก่ผู้บริโภคคื อ นักเรียน นั กศึกษา โดยไม่มีการปรับเปลี่ยนเนื้อหา
สาระของบทเรี ยนให้สอดคล้องกับสภาพแวดล้ อมหรือบริ บทของสังคมไทย
ดังนั้นจะเห็นว่าระบบการศึกษาของไทยมีสภาพไม่แตกต่างจากพิมพ์เขียว เพราะ
เป็นระบบการศึกษาที่เหมือนกั นทั้งชาติ มีเนื้อหาแยกเป็นส่วนๆ แยกจากเรื่อง
วิถีชีวิตและแยกออกจากเรื่องของวิธีคิดแบบไทย เป็นการศึกษาที่ลืมสถาบันชุมชน
ที่มีประวัติศาสตร์ มีเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมเฉพาะถิ่น มีวิถีชีวิต วิธีการผลิตตาม
ลั กษณะภูมิประเทศ มีลักษณะนิเวศและวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน